En van de allerbekendste en best verkochte live-platen ooit is natuurlijk "Made In Japan" van Deep Purple. Voor de jongere bezoekers van deze site, die deze plaat niet kennen, schrijf ik deze recensie. Het is leuk en leerzaam om te weten waar de jaren 80 en 90 (hard)rockers hun inspiratie onder meer vandaan haalden of halen. In deze categorie staat Deep Purple hoog in de lijsten van o.a. Yngwie Malmsteen, John Petrucci (Dream Theater), Psychotic Waltz, en vele anderen.
"Made In Japan", oorspronkelijk een dubbel live-plaat met 'slechts' zeven songs (!), geeft Deep Purple een plaats die het verdiend, namelijk in de top 10 van de Beste Hardrock Bands Van Alle Tijden. De plaat laat Deep Purple horen zoals Deep Purple was en er hebben op geen enkele wijze overdubs plaatsgevonden. Dit is Deep Purple ten voeten uit. De plaat is wat de Jappen hebben gehoord ! . De producer van die plaat, Martin Birch, die velen van jullie zullen herkennnen als de producer van vele Iron Maiden platen, heeft met de Rolling Stones Recording Mobile (mobiele studio) deze schijf opgenomen van drie totaal uitverkochte shows in Osaka en Tokyo, in Japan. Ondanks de beperkte technische mogelijkheden van die tijd, klinkt de plaat (en uiteraard de CD) vandaag de dag nog steeds als een klok en is hij een standaard geworden voor live-kwaliteitsopnamen. We kunnen hier verder op in gaan, maar een recensie gaat over de plaat en de muziek zelf, dus ga ik daarmee verder.
De tracklisting is als volgt:
1. Highway Star
2. Child In Time
3. Smoke On The Water
4. The Mule
5. Strange Kind Of Woman
6. Lazy
7. Space Truckin'.
'Highway Star' is een uptempo rocker van zeldzame klasse. Perfecte harmonie tussen hammond (Jon Lord), gitaar(Ritchie Blackmore), bass (Roger Glover) en drums(Ian Paice) tijdens de coupletten en refreinen (van zanger Ian Gillan) en magistrale soli van hammond en gitaar. Dit nummer zet Deep Purple neer als een echte, goed op elkaar ingespeelde band met muzikanten van een hoog begaafd niveau. 'Child In Time', het nummer dat al vele jaren in de top 3 van de top 100 Aller Tijden in Nederland staat, wordt hier uniek uitgevoerd. De geruchten gaan dat tijdens de tweede opbouw met zang er een schot in de zaal hoorbaar is, maar dat de 'dader'; nooit is gepakt. Details ontbreken mij. 'Smoke On The Water' wordt erg strak ingezet door gitaarvirtuoos Blackmore met een kleine afwijking van het origineel, hetgeen deze live-versie altijd als meesterversie de boeken in heeft laten gaan. 'The Mule' is van de plaat "Fireball" uit 1971 en is eigenlijk opgenomen om de welhaast bizarre kwaliteiten van Ian Paice, drummer, goed uit de verf te laten komen. De in deze song verweven drumsolo is van ongekende klasse en geenszins vervelend. Nog steeds verbazen diverse drummers in het genre zich over de kwaliteiten die in dit nummer neergezet worden.
'Strange Kind Of Woman' is wederom een klassieker en waarschijnlijk de best verkochte single in korte tijd van Deep Purple. Aan het eind duelleert Gillan (zang) met gitarist Blackmore dat het een lieve lust is. Gedurfd voor die tijd. 'Lazy' is een stevige blues die zowel start als uitmondt in een hoog muzikaal niveau op hammond en gitaar. Menig Deep Purple fan zal beamen dat dit de beste song van het album is, alleen om het samenspel en de eigenzinnige persoonlijke soli van de heren Lord en Blackmore. Als laatste treffen we aan het freaky 'Space Trucking' met een lengte van zo'n twintig minuten. Als je je nou afvraagt waar bijvoorbeeld Dream Theater de inpiratie vindt om lange nummers met duizlingwekkende geluiden te kunnen produceren, zonder dat lang vervelend wordt, dan vind je in 'Space Trucking' een antwoord. Moeiteloos wordt er van een stevige rocker van 4 minuten een epos van 20 minuten gemproviseerd waar snel en hard afgewisseld worden met zacht en emotioneel. Uieindelijk begint er een science-fiction-oorlog en barst het geweld los. Wat ben ik jaloers op de decibellen die op die avond in menig Japans oor werden gepompt. Pas op ! Voor dit nummer moet je even gaan zitten!
Kortom, voor diegenen die de plaat kennen hoef ik niets uit te leggen. Voor de onbekenden met de plaat zou ik willen zeggen : luister eens naar deze plaat, en bedenk dat in 1972 de technieken lang niet zo ver gevorderd waren als nu. Als je beseft dat er aan een gitaar nog een snoer zat en dat elke toets van een orgel apart aangeslagen diende te worden, dan kun je beseffen wat een ongekend goede liveplaat dit is. Meesterwerken, feilloos gespeeld, geweldige improvisaties van echte muzikanten en een topproductie die de huidige standaarden de mond blijft snoeren. Kortom, een enorme kraker.
