Mijn waarde collega Kristof was al enigszins teleurgesteld toen het Spaanse Tierra Santa op Apocalipsis besloot het roer om te gooien van pure heavy metal naar een combinatie van pop/hardrock/metal; ook ik verlang terug naar de oude tijden. Helemaal na het beluisteren van Mejor Morir En Pie.
De Spaanse Iron Maiden slaagt er op dit zevende studioalbum slechts sporadisch in de aandacht echt te trekken. Ligt het aan de saaie zanglijnen? Is het soms het gebrek aan snelheid of het feit dat de metal invloeden dusdanig geslonken zijn dat ik meer het idee heb naar een rampzalig saaie Bon Jovi kloon zit te luisteren? Goed, met deze vergelijking overdrijf ik misschien iets teveel, maar in principe ligt hierin wel de crux van het probleem: Tierra Santa speelt nu watjes muziek. Op zich hoeft dit geen probleem te zijn voor de liefhebber van gladde hardrock, mensen die echter een lekker potje willen headbangen hebben niks aan Mejor Morir En Pie.
De liederen zijn soft, lijken grotendeels op elkaar en missen de sfeer die een plaat als Tierras De Leyenda wel had. Zanger Angel is daarnaast nooit een topzanger geweest en houdt de aandacht met zijn wat eentonige zanglijnen helaas niet vast. Slechts in de Maiden-achtige solos springt er een bepaalde vonk over, een vonk die echter niet sterk genoeg is om mijn hart in vuur en vlam te zetten.
Dit album is niet slecht, maar bevindt zich verre van de kwaliteit die de eerste 4 platen wel hadden. Voor de verstokte liefhebber van Spaanstalige platen misschien een aanrader, de echte metalliefhebbers zullen meer hebben aan Warcry, Saratoga en Stravaganzza.
Tracklist:
1. Mejor Morir En Pie
2. Un Grito En El Aire
3. Magia
4. La Impureza De La Amistad
5. Otelo
6. Si Tu Alma Has De Vender
7. Hoy Vivo Por Ti
8. Una Luz En La Oscuridad
9. La Tentacin
10. Nunca Te Alejes De Mi
11. Himno A La Alegria (bonus track)
