Zielen, doodskisten, mensen, wat moeten u en ik er mee? Je kan het niet eten, je kan er niet comfortabel in slapen, kont er mee afvegen is ook geen optie. Kortom, practische nut hebben deze zaken allerminst. Een ziel is zowiezo een discutabel voorwerp waarover we nu niet gaan uitwijden, een doodskist is een stuk troost voor troosteloze nabestaanden die een vertrokken ziel niet in Albert Heijn-tasjes ter grave of vure willen leggen.
Maar als Horna's Shatraug deze 2 zaken in het Germaans tot 1 versmelt, komt Sargeist uit de zwarte vuren gekropen. En Sargeist, daar wil menig mens ziel en kist wel voor inleveren.

Een Germaanse naam, ja, maar de band is Fins. Finse black is het product, wereldwijd zielen in de grafkist timmeren is het motto en u en ik zijn op dit moment het doelwit. En daar Sargeist al de nodige demo's, splits en een eerdere full-length lang op de roestige spijkers heeft geoefend is het zaak om dit project met de nodige devotie te behandelen.

Devotie of niet (we hebben het immers wel over de samenwerkende drijfveren van Horna en Behexen), feit blijft wel dat het nieuwe album van Sargeist "Disciple Of The Heinous Path" niet alle verwachtingen weet in te lossen. In het verlengde van de voorganger "Satanic Black Devotion" ligt dit stukje muziek zeer zeker, maar misschien niet helemaal aan de goede kant. In vergelijking met de veel ongeremdere "Satanic..." is "Disciple Of The Heinous Path" makker, verzadigder en misschien zelfs wat lui. Waar het vorige album nog eens een poot uit wilde steken om u en mij te doen struikelen, lijkt "Disciple Of The Heinous Path" juist een donzen deken aan te reiken.
Sargeist kiest de bekende wegen naar Rome. Geen duistere paden, geen ondergrondse tunnels of smerige riolen waar drollen en ratten huizen. Kwalitatief gezien valt er weliswaar weinig aan te merken op de nieuwe telg van deze Finse rotten, de verrassing is er echter goed af. De cd is voorzien van een prima productie, de instrumenten zijn mooi in evenwicht en ook weten de snaren een deemster sfeertje te cre�ren, maar het is het allemaal net niet.
De muziek zou freezing aan moeten doen, maar is toch niet capabel om een flinke sneeuwbal te injecteren. Eerder is de muziek mooi te noemen, waar een donkerrood wijntje, warm kaarslicht en zachte vloerbedekking voor onder de blote voeten eerder mee gepaard gaan dan ogen groot van vrees en ontzag.

"Disciple Of The Heinous Path" is verder helemaal geen mouter werkje. Integendeel. Alleen gaat dat fijne er aan op den duur een beetje vervelen. Elk nummer is zo'n beetje hetzelfde. Hetzelfde volle geluid, vrijwel dezelfde snelheid, wat bedwongen vokalen die totaal geen vuren stoken en een ��n en dezelfde formule waarmee enige sfeeraankleding om het geheel wordt aangebracht. Graag zou ik de uitschieters, om maar eens wat te noemen, met u bespreken. Ware het niet dat deze ontbreken. Evenals de pieken is er geen dal te bekennen. Deze cd is niet goed of slecht. Gemmiddeld, ja, hoewel ik dit woord het liefst in de keutel van de plaatselijke koe zou willen prakken en de ruimte in katapulteren, kan ik er in dit geval niet meer van maken.

Voor bij een gemoedelijk avondje bla waarop het laat gaat worden is "Disciple Of The Heinous Path" een prima ingredi�nt. Maar indien u op zoek bent naar bedorven zielen, doodskisten vol maden die in het koude maanlicht de deksels van zich af werpen of moordende sneeuwstormen kunt u deze haven gerust passeren.

Tracklist
1. Black Treasures Of Melancholy
2. Remains Of An Unholy Past
3. Cursed Blaze Of Rituals
4. Disciple Of The Heinous Path
5. Heretic Iron Will
6. Echoes From A Morbid Night