Zei ik hoge verwachtingen? Dat haalt je de donder. Ik kreeg de promo min of meer in mijn schoot geworpen en dacht toen Kijk nu toch eens wat een interessante verrassing, de nieuwe Tenebrae In Perpetuum. Verdomd, die band was er ook nog.
Dus om nou te zeggen dat ik deze band scherp in de gaten hield en reikhalzend uitkeek naar de nieuwe, nee. Dat heeft te maken met de debuut lp, Onori Funebri Rituali. Ondergetekende draait deze plaat graag, omdat ondergetekende deze nou eenmaal heeft en die dingen zijn er niet voor om vergeten te worden. Nu is het niet zo dat het gebodene je het gevoel geeft dat de grond voor je zich opent terwijl je de klanken van Onori Funebri Rituali tot je neemt, maar slecht is de plaat allerminst. We hebben te maken met een product uit de subtop, zeg maar. Een stel goed in elkaar gedraaide songs, met een fijn venijnig geluid. Een blekkie krijs waar ondergetekende pap van lust - hard, agressief, lelijk, demonisch, bezeten - maakt de boel compleet. Duisternis alom, Italiaanse black met Scandinavische invloeden. Met een vergelijking met Setherials Nord, om er maar een te noemen, sla je geen pleefiguur.
Maar goed, subtop dus. Voor mij persoonlijk geen aanleiding om hemel en aarde te bewegen om meer van de band in huis te halen, vandaar dat ik met de eps, singels en splits niet bekend ben, maar ik ga er gemakshalve vanuit dat het van hetzelfde laken een pak is. Leuk voor de black metalfanaat die alles in huis moet hebben.
Maar nu ik de nieuwe hoor, Antico Misticismo dus, begin ik toch te geloven dat Tenebrae In Perpetuum een band is om meer van in huis te halen, en waarom ook niet? Jezus, dit is goed! Het leuke van deze cd vind ik het feit dat Perpetuum In Tenebrae zich geen rare geforceerde fratsen veroorlooft om in deze dagen van overvloed en experimenteerdriften, zo interessant mogelijk voor de dag te komen. Tenebrae In Perpetuum blijkt doodeenvoudig een black metalband die zichzelf is, die zich een eigen geluid heeft verworven en die dat geluid meer uitwerkt. Als de schoenmaker die bij zijn leest blijft, jawel. De band gaat overduidelijk uit van zijn eigen kwaliteiten en de nieuwe cd is wederom geen beul geworden waar de Alpen vlak van worden, maar klinkt al met al gewoon integer en de nummers staan stuk voor stuk rotsvast. Ieder nummer wordt voor de luisteraar interessant gehouden doordat redelijk hoge snelheden op de juiste momenten worden afgewisseld met lagere tempos om weer over te gaan op een wat opgefokter mid tempo, enzovoort. De o zo belangrijke variatie is op Antico Misticismo rijkelijk aanwezig, om maar te zwijgen over de continu klagende mineurmelodien. Op het gebied van geluidskwaliteit laat men er geen gras over groeien, de hele boel klinkt helder, maar niet te. Precies goed zo. De gitaarriffs en melodien snijden zich een weg door je gehoorgang gelijk een cirkelzaag (wat een vergelijking weer, maar luister naar die snerpende tonen). Ook het constante duidelijk hoorbare gegons van de bas mag er wezen.
Heel simpel toch eigenlijk, dit soort albums. De nummers liggen vrij makkelijk in het blekkie oor, maar de melodien klinken geen moment geleend. Wat ik al zei: een eigen, meer uitgewerkt geluid. Ik mag dit soort bandjes wel.
En tot besluit het weer: de zomer komt eraan, maar er waait een gure en koude adem vanuit Itali.
Tracklist:
1. Crepuscolo di Misticismo
2. La Sopressione delle Fedi
3. Sub Zero
4. Terrore Sprituale
5. Un Sogno Oscuro
6. Mutilazioni Celesti
7. Sconsacrato con l'Odio
