Na Saratoga en Stravaganzza komt er nu met Warcry van mijn kant (voorlopig) een einde aan de reviews van spaanstalige heavy/power metal bands. Warcry is van deze drie de band die het minste zijn heil zoekt in ingewikkelde snelle composities, maar zich eerder specialiseert in simpelere, zeer sfeervolle composities, waarin ook invloeden vanuit de hardrock en symfonische rock te vinden zijn.
Allereerst excelleert Victor Garcia als zanger met zijn met Panos Dedes (Casus Belli) vergelijkbare rauwe stemgeluid. Wederom is de Spaanse taal voor mij geen punt van kritiek, maar een waardevolle toevoeging aan het geheel. In tegenstelling tot de kille Finse klanken is deze taal namelijk warm en uiterst expressief, hetgeen de nummers een heel emotioneel karakter geeft. Dit karakter wordt dankzij de eveneens warme gitaarklanken van Fernando Mon en Pablo Garcia verder uitgewerkt met enkele mooie twinsolos.
Helaas komen we nu op enkele mindere punten terecht, te beginnen met de ritmesectie. Zowel de bas als de drums richten zich namelijk iets teveel op simpelheid, waardoor de meeste nummers op elkaar beginnen te lijken. Daarnaast klinken de gitaren door de ietwat lichte productie niet bijster zwaar, waardoor het echte metal gevoel ontbreekt.
Desalniettemin is Dnde Est La Luz? een prima album geworden dat in feite alleen al aan Victor Garcias stemgeluid genoeg heeft om door de heavy metal fans geaccepteerd te worden. Jammer van de eerder genoemde minpunten, maar verder een lekker album wat voor de liefhebbers van de Spaanse taal geen probleem zal zijn om te luisteren.
Tracklist:
1. Nuevo mundo
2. El Anticristo
3. El regreso
4. Perdido
5. Hacia el infierno
6. El amor de una madre
7. Contra el viento
8. En un lugar sin Dios
9. Tu ausencia
10. El ultimo
