De review van het vorige Perzonal War album ("Faces") ontlokte me een paar, hoewel cryptisch geschreven, persoonlijke uitspraken. Een band die je tot zulke dingen aanzet is wat waard. Niet dat het in dit geval semi-emotionele bagger betrof, van dat slepende jammerende gekweel van teksten over verloren of onbereikbare liefdes op akoestisch geneuzel met solo's die zouden moeten raken omdat ze hoog, langzaam en met een onstrakheid die per ongeluk �gevoel� is genoemd zijn ingespeeld. Neen, Perzonal War speelde daar even vette metal. Een voor de hand liggende hoop is natuurlijk of het nieuwe album ook zo vet is. En is het zo?

Perzonal War is de Heavy Metal Band Die Steeds Meer Thrash Wordt, of zoals sommige mensen menen de Band Die Metallica Had Moeten Zijn. Want hoewel de band uit Duitsland komt heeft de muziek veel meer inspiratie geput uit de Bay Area Thrash. "When Times Turn Red" begint met een spanningopwekkende sitar die snel ontaardt in een knallend thrashnummer. De felle distortion siert, al is 'sieren' misschien niet het beste woord ervoor. Een werkwoord dat benadrukt dat je er niet zonder kleerscheuren vanaf komt is toepasselijker. 'Vernietigt' of 'sloopt' misschien?

Wie bij de term 'thrash' hoopt op een puur en onvervalst rauw eighties-gevoel zit verkeerd. De heavy metal van de tijd dat de band nog Personal War heette hoor je alleen nog terug in "The Unbeliever", maar ook bij Perzonal War is de aanstekelijke melodie nog een groot goed. Het eveneens melodieuze "Frozen Image" klinkt met zijn beats, samples en stemvervorming erg hedendaags. Er wordt op meer plaatsen ge�xperimenteerd met studiospeeltjes. Zo klinkt de eerste helft van "Hope Dies Last" alsof het zo van een low-fi radio komt, iets waarvan het nut me overigens geheel ontgaat.

Matthias Zimmer, de zanger die de broer van James Hetfield had kunnen zijn, is er nog steeds bij maar gaat steeds minder 'Metallica' klinken. De gladde stem van twee albums terug die iedere zin met een Hetfield-achtige 'argh' eindigde is al helemaal verleden tijd. Op "For The Last Time" dat wel erg irritant zeurende zanglijnen kent of op "My Conspiracy", "Metti" klinkt er rauw en goed bij.

"When Times Turn Red" is wat je moet hebben als je Bay Area thrash met een modern tintje zoekt. Na "Faces" is de verrassing er wel een beetje af, maar Perzonal War is en blijft een �rg sterke band.

Tracklist:
1. When Time Turns Red
2. In Flames
3. For The Last Time
4. The Unbeliever
5. My Conspiracy
6. New Age
7. Frozen Image
8. 5 More Days
9. Hope Dies Last
10. Inferno