De afgelopen jaren waren TQOTSA op meerdere festivals te bewonderen (alleen al in Belgi op Werchter en Pukkelpop, maar geloof dat ze ook op Pinkpop waren...ben niet zeker). Diegenen die ze zagen weten dus wat ze mogen verwachten...een combinatie van psychedelische pop, stonerrock en hier en daar een flard punk...
Het album begint stevig met "Feel good hit of the Summer", waar de lichte punkinvloeden al naar boven komen...de "tekst" is in feite niet meer dan Homme die een geheel assortiment drugs opnoemt: "Nicotine, valium, marihuana,...,xtc and alcohol" om dan in het (grappig klinkend) refreintje "co-co-co-co-co-co...cane" nog te vermelden. Een gast die doorheen al de songs (dus ook deze) opduikt is niemand minder dan stonerrock-goeroe Chris Goss (denk aan de ultieme cultband Masters of Reality). Maar ook Rob Halford komt op deze songs de backing vocals verzorgen...we bevinden ons met andere woorden in goed gezelschap.
Hierna volgt de bekendste song, namelijk "The Lost art of keeping a Secret", een sterke rocksong met een melodie en refrein dat letterlijk weken in je hoofd blift nasmeulen. Wat volgt is "Leg of Lamb", een psychedelische rocksong met een kort maar amusant en weird solotje. "Auto Pilot" is een mooie song waarin we zelfs wat Beatles-invloeden horen (het acoustisch en melodieus middenstuk) met zeer mooi gitaarwerk, dat door je speakers snijdt. Klasse!
De beste song van het album is in mijn ogen "Better living through chemistry". We beginnen met percussie (die onmiddellijk een zeer losse 60/70's vibe zet), waarna de gitaar, keyboards en bass kalmpjes invallen. Homme's zang is versterkt met een soort echo, wat alles heel zweverig maakt...tot wanneer de drums invallen, die de gitaren en zang op sleeptouw nemen. Dan, stilte...je hoort wat feedback, noise, maar dat is het, en net wanneer je de irritatie voelt komen, slaat Homme toe met misschien wel de beste riff op dit album. Mooi, goede vibe en toch lekker stevig. Ook het puike baswerk van Nick Oliveiri verdient een luisterbeurt...door te weten wanneer hij wel en niet moet spelen wordt een heel mooi geluidsgamma geschapen. Elke stonerrocker houdt van deze song, zeker weten. Maar ook anderen moeten deze eensbeluisteren...een juweeltje.
Andere hoogtepunten op het album zijn "Quick and to the pointless" (waarin zelf in het Nederlands wordt gezongen, ket er maar eens op : "...Het leven is hard, have some more fun..."), "In the Fade" (mooi gitaarwerk en schitterende sfeer in deze song met Floyd-invloeden), "Tension Head"(een zeer ruige song met harde riffs en schreeuwende zang van Oliveiri). Het langste nummer van het album, "I think I lost my headache " (8min. 40) is er een voor de echte liefhebbers. Hard, bluesy gitaarwerk en langzaam opbouwende sfeer...voor sommigen is dit waarschijnlijk saai, anderen (waaronder ik) houden hier van.
Al bij al een zeer goed album, dat ons reikhalzend doet uitkijken naar deze (samen met Master of Reality en Monster Magnet) belangrijkste band in het genre...
tracklist:
1. Feel Good Hit of the Summer
2. The Lost Art of Keeping a Secret
3. Leg of Lamb
4. Auto Pilot
5. Better Living Through Chemistry
6. Monsters in the Parasol
7. Quick and to the Pointless
8. In The Fade
9. Tension Head
10. Lightning Song
11. I Think I Lost My Headache
12. Ode To Clarissa
.jpeg){kind=small}
