De vrijdag
De 39ste editie van Pinkpop vind niet plaats tijdens pinksteren maar een aantal weken daarna. Een gouden greep lijkt het, de line-up is er eentje om de vingers bij af te likken voor de breed georinteerde muziekliefhebber. Geen stadionacts, riep organisator Jan Smeets ooit. Vorig jaar haalde Red Hot Chili Peppers het festival al enigszins uit het slop, maar dit jaar lijkt het festival met zo mogelijk ng grotere namen weer terug aan het front te zijn, en kan zich meten met de beste uit Europa. Stadionacts of niet, voor veelbelovende bandjes er is ook nog ruimschoots plaats. Het groene veld stroomt op de vrijdagmiddag snel vol met roze geklede festivalgangers. Het is warm buiten maar de lucht is bewolkt, maar gelukkig blijft het met een aantal miezerbuitjes goed vertoeven.
In de GM Next Tent staat Korn-frontman Jonathan Davis met zijn sologebeuren. Davis kiest er voor zijn solo-optredens af te werken terwijl hij zit. Dit doet hij weliswaar erg beweeglijk, maar om daar nu een heel optreden lang naar te kijken is teveel van het goede. De tent is tot de nok toe gevuld, maar erg boeien kan het optreden van Davis en kornuiten niet. De klagerige zang zijn in ieder geval niet aan mij besteedt. Veel andere mensen denken er anders over en belonen Jonathan en zijn band met een rijkelijk applaus.
Aan de andere kant van het veld, op de 3FM stage, is inmiddels de Noorse formatie Animal Alpha bezig. De vervangers van Chris Cornell winden er geen doekjes om en steken fel van leer. De zangeres trekt de meeste aandacht naar haar toe haar geschminkte gelaat en felle krijsen. Deze buitengewoon felle muziek hadden de meeste pinkpopgangers waarschijnlijk niet verwacht van een band met zon naam, en dat terwijl het festival net begonnen is.
Op de Mainstage is het daarna tijd voor Incubus. De heren staan er wat statisch bij, maar spelen een prima set, waarin veel hits voorbijkomen die de meeste mensen wel kennen. Als zanger Brandon Boyd zijn shirt uitdoet is het helemaal genieten, vinden de dames, maar ook een aantal heren naast me. Ach ja, nu we het roze omarmt hebben kan dat er ook nog wel bij.
Dan wordt de rockliefhebber voor de keus gesteld om naar Alter Bridge of naar Porcupine Tree te gaan, die tegelijk spelen. Voor mij wordt het de laatste. Hoewel Porcupine Tree maar een uur de tijd krijgt, net als het merendeel van de rest van de geprogrammeerden, slaagt de Londense formatie erin om in die zestig minuten het publiek helemaal te laten opgaan in hun zweverige progrock. De groep rond Steven Wilson werkt zich door een mengelmoes van oud en nieuw materiaal heen, waarbij erg opvalt dat het nieuwe werk vele malen meer metal is dan voorheen. Maar oud of nieuw werk, het wordt allemaal tot in perfectie uitgevoerd. Een van de betere optredens van het festival.
De avond wordt afgesloten door niemand minder dan Metallica. De mannen, voor de zoveelste keer weg uit de studio, hebben er veel zin in en maken een frisse indruk. Het spel is rete en retestrak en alle klassiekers komen voorbij. Bovendien heeft de band met een twee uur durende set de langste speeltijd van alle acts dit weekend. Helaas beginnen ook de eerste druppels te vallen en zijn er wat mensen van suiker gemaakt, die voortijdig afhaken. Bij thuiskomst blijkt overigens dat ook mijn vader Metallica op tv zag en me het volgende meedeeldeDie Metallicajongens waren best goed, strak spel en goede nummers, ik dacht altijd dat het groaaaah-muziek was. Kijk, als mijn vader dit al zegt zal er waarschijnlijk geen Pinkpopganger zijn die niet van Metallica heeft kunnen genieten. Mooi werk, Bay Area in Landgraaf.
De zaterdag
Op de 3FM stage is er Bad Religion. Hoewel ik niet echt bekend ben met het werk van deze oude punkrockers is het erg goed vertoeven voor het podium met hun aanstekelijke muziek. Wanneer ik me echter hardop afvraag, waarom de zanger nooit voluit zingt krijg ik een dat doet ie nooit, en heeft ie ook nooit gedaan terug wat me meteen op mijn gebrek aan kennis over deze band wijst. Hoe het ook zij, een prima festivalband, en dat zullen er velen met me eens zijn.
Op hetzelfde podium is er even later Eagles Of Death Metal. De bandnaam is al even geniaal als de snor van de frontman. De rock n rollers brengen hun aanstekelijke muziek met verve en weten van begin tot einde te boeien, en ook valt er genoeg te lachen met deze band, getuige een nummer als Stuck In The Metal With You (origineel Stuck In The Middle With You). De lucht is echter de hele dag al grauw, en wanneer er wordt aangekondigd dat de Eagles de wolkenhemel zal openspelen hoopt iedereen daar natuurlijk op. En verrek, het lukt ze ook nog, de zon breekt door! Puik optreden.
Ik was eigenlijk in de veronderstelling dat iedere bezoeker een roze hoedje bij entree op het veld zou krijgen, maar niets is minder waar. Je moet ervoor betalen, en wel bij de Amnesty-kraam. Whats up with the pink heads? vraagt Richard Ashcroft, zanger van het herenigde The Verve zich dan ook terecht af. Om er antwoord op de geven. Amnesty maakt zich (in dit geval) hard voor China en de spelen in 2010, en Pinkpop is niet te kwaad om daar aan mee te werken. Zodoende dus, Richard. Dit soort info had hij overigens moeten weten, je stond al eerder op dit festival, als headliner zelfs. Maar goed, The Verve speelt een erg goede set en Ashcroft zingt bijzonder goed, ik zou haast zeggen, met verve.
Vandaag is de afsluiting op het hoofdpodium gegund aan Foo Fighters. Het geluid is helaas niet altijd optimaal, met name het gitaargeluid komt niet altijd goed uit de verf. En dat is opmerkelijk, want er staan maar liefst drie gitaristen op het podium. Naast het vaste gitaartandem is ook Pat Smear weer van de partij, die tweede gitaar speelde in een band genaamd Nirvana Hoewel Foo Fighters over erg sterk materiaal beschikt weten ze niet overal de aandacht vast te houden. De instrumentale passages mogen dan een welkome afwisseling zijn tijdens eigen shows, op een festival is men dan al snel geneigd om de interesse te verliezen. En dat is jammer genoeg wat er vandaag plaats vindt. Neemt niet weg dat Foo Fighters een goede set spelen.
De zondag
Vroeg op de middag is het tijd voor de herenigde broers Cavalera. Er hangt bij voorbaat al een vreemd soort van magie in de lucht. Ze hebben immers in geen tien jaar het podium gedeeld. Gespannen wacht het publiek af. Die spanning wordt overigens nog wat opgebouwd doordat de beroemde Tank Man nog even komt speechen, hij zal voor aanvang van het Rage Against The Machine nog een keer verschijnen. En dan is het tijd voor Cavalera Conspiracy! Maar helaas... met pijn moet ik vaststellen dat dit optreden als het minste van het festival de boeken in gaat. Het geluid is slecht, erg slecht. En dan kan de band zich nog zo in het zweet werken, het kan niet verhoeden dat klassiekers als Refuse/Resist en Roots grotendeels in het water vallen. Erg jammer.
Queens Of The Stone Age-frontman Josh Homme reageert gergerd wanneer de security een van de crowdsurfers naar beneden haalt. The Queens zijn er, en dat zullen we anderhalf uur weten ook. Hoewel grote hits als Go With The Flow en No One Knows het nog altijd erg goed doen bij het publiek moet er worden gezegd dat het nieuwe materiaal er niet voor onder doet. Gelukkig vindt het publiek dit ook en daarom gaat dit optreden de boeken in als een van de betere van het festival.
Met Rage Against The Machine heeft Jan Smeets een uitsmijter van jewelste binnengehaald. De vier komen op in een Guantanamo Bay-outfits, compleet met zwarte zakken over hun hoofd en spelen het hele veld plat met Bombtrack. Het hele veld staat te springen en de adrenaline spat van het podium n veld af. De crowdsurfers zijn ontelbaar en het hele veld verandert gedurende vijf kwartier in een kolkende massa. Laat het maar aan Rage Against The Machine over om zon klus te klaren, grote klasse! Zonder enige twijfel de terechte afsluiter van het festival. Overigens heb ik naast Alter Bridge ook Serj Tankian en The Hives moeten missen, maar naar verluidt schijnen deze zeer goed ontvangen te zijn.
Al met al is Pinkpop dit jaar zeer geslaagd geweest. Op een paar uitzonderingen na speelden de bands erg goed en dat zelfde geldt voor de respons vanuit het publiek, met als weerzinwekkend hoogtepunt het optreden van Rage Against The Machine. De organisatie had het speelschema strak in handen. Alleen Amy MacDonald kreeg maar een half uur speeltijd omdat ze te laat arriveerde vanwege fileproblemen.
De terugweg verliep voor veel reizigers niet zonder problemen. Meerdere treinen missen in Landgraaf zat er dik in voor veel mensen, daar er slechts twee treinstellen richting Heerlen vertrokken. Dit mag in het vervolg beter geregeld worden. Ook was niet iedereen te spreken over de lange afstand tussen de campings en het festivalterrein, mensen op camping C moesten bijna een uur lopen voordat ze bij het terrein arriveerden. Nog meer gezeur: natuurlijk waren de prijzen van het eten en drinken aan de hoge kant, en met zulk weer is het eigenlijk schandalig dat er betaalt moet worden voor een glas water. Maar waarschijnlijk zal het met me eens zijn dat dit soort dingen nu eenmaal bij een festival horen, en dat het ook wel zn charmes heeft. En nu maar duimen dat Pinkpop wat betreft bands deze hoogstaande editie volgend jaar voorzet met even zo goede knallers als dit jaar. Wellicht tot dan!
