Hokjesgeest: om informatie meerdere malen te gebruiken of iets in het geheugen op te slaan, moeten we alles wat we waarnemen in categorie�n indelen. Dat las ik vanmorgen in een psychologisch handboek. De menselijke geest is nu eenmaal zo ontworpen dat we alles in hokjes willen onderverdelen om het zo beter te kunnen verwerken. Het Engelse Linear Sphere speelt dus (sorry voor de ingewikkelde term, maar mijn geest dwingt het me om het zo te omschrijven) �technicalprogrockdeathjazzmetal� met invloeden van ondere andere Yes, Pantera, Dream Theater, Wolverine en (oude) Evergrey.

Dream Theater�s Octavarium is professioneler, Riverside�s Second Life Syndrome�s emotioneler en Sieges Even�s �The Art Of Navigating By The Stars� meer coherent, maar toch is �Reality Dysfunction� het meest indrukwekkende progalbum van het jaar. De erg ingewikkelde en met samples doorspekte muziek is erg druk en overweldigend, maar na elke luisterbeurten ontwar je in de chaos prachtige melodie�n en themavariaties.

Op muzikaal vlak kan ik met de grootste fantasie nog geen kritiekpunten aanhalen. Het verbaast me dan ook niet dat alle muzikanten hun brood verdienen met muziek (drie van hen geven les aan The Guitar Institute, de anderen verrichten sessiewerk) en enkel zanger Jos Geron (zowaar een Nederlander) is in het dagelijkse leven een arbeider. En Jos is geen standaardzanger. Hij schreeuwt, zingt op een nerdy wijze, grunt en doet alles wat andere zangers niet doen. Veel mensen zullen afhaken door zijn aparte stemgebruik, maar het geeft wel een extra geschifte toets aan de abstracte muziek.

Allemaal leuk en wel, maar hoe klinkt het nu juist? denken jullie nu. Dat moeten jullie zelf maar uitzoeken. Of beter gezegd, ONDERGAAN. Fantastisch album.

Tracklist:
1. Reversal
2. Father Pyramid
3. Ceremony Master
4. Division Man
5. Marketing
6. Life of Gear
7. From Space to Time
Part 1: Evolution
Part 2: Bodes
Part 3: Separation
Part 4: Eden