Op hun debuut Party Bullet probeert het Belgische Death Before Disco een velerlei aan muziekstromingen samen te brengen zoals hardcore, metal(core) en punk. Niet echt uniek, en de metalcore weegt toch wat zwaarder door dan de rest. Het uitblinken van Death Before Disco komt echter in deze combinatie uit onverwachte hoek, want niet hun ruige randen, niet hun beukende gitaren en z�ker niet de schreeuwen van hun zanger zorgen voor goede nummers. Nee, Death Before Disco moet het vooral hebben van hun rustige melodische, vaak mistroostige, rocknummers of delen van nummers.

Onverwachte schoonheid zit er ook in de postrock-elementen van hun muziek, zoals bijvoorbeeld in Like Serpico en The Nations Divide. Dit laatste nummer, waarin zanger Ioan Kaes het bij het �mooi zingen� laat en het agressieve even over laat aan de instrumentalisten, springt er echt uit. Zo had het hele album moeten zijn, want over het algemeen gaan de ruige nummers zoals Kill, Kill, Lolita tijdens het luisteren enorm vervelen en tegenstaan. Dat agressieve geschreeuw en gebeuk heb je na een aantal nummers wel gehoord, waarbij de wat rustigere tracks als een ware verademing komen. Bijna ga je je afvragen waarom de band heeft gekozen voor de harde elementen wanneer zij zo kunnen uitblinken in het melodische.

Na twaalf zeer wisselende nummers wordt de luisteraar nog getrakteerd op een wonderschone akoestische bonustrack. Een enorm mooie afsluiter van dit niet onaardige debuutalbum, dat eigenlijk zoveel beter had kunnen zijn.