The Old Dead Tree (what�s in a name?) won twee jaar geleden heel wat zieltjes met hun mix van pop, donkere rock en metal tijdens de akoestische presentaties van Opeth. Die voorprogrammareeks stond in het teken van het goede debuut �The Nameless Disease�, een conceptalbum dat handelde over de zelfdoding van drummer Frederic Guilmot. Het nieuwe �The Perpetual Motion� lag hier al enkele weken stof te happen omdat het me niet echt kon raken.

Tot deze morgen. Toen viel alles op zijn plaats. Het harde �Out Of Breath� is geen saaie variatie op een oud nummer, maar een ware live kraker. �By The Way� is geen Coldplay-achtige slepende rocker, maar een heerlijk ritmisch autosnelweglied. En zo kan ik voor elk levenslied van deze plaat wel verder gaan. Gelukkig heb ik het album nog een kans gegeven, want ik ben er nu van overtuigd dat �The Perpetual Motion� zijn voorganger overtreft.

Onze Franse amis weten op een boeiende manier techniek, emotie en variatie in korte hoofdstukjes te verdelen. In vergelijking met soortgelijke bands missen ze nog wel net het intieme van Anathema, het vernuft van Opeth en de tekstuele kunsten van Evergrey om tot de echte top te behoren. Maar ze overstijgen wel met gemak het huidige werk van Paradise Lost en Katatonia. Nog wat weetjes: er is een videoclip van �So Be It !� gemaakt, de productie was wederom in de (zowaar subtiele) handen van Andy Classen en de heren gaan binnenkort op Europese reis met Epica. Dikke aanrader op de valreep.

Tracklist:
1. Out Of Breath
2. Unrelenting
3. I Can't Get Rid Of It
4. What Else Could We've Said
5. So Be It !
6. Everyday Life
7. 1.2.3.4.5.6.7.8...
8. By The Way
9. My Friends
10. Even If
11. The Knock Out Song
12. This Is No Farwell