Uiteraard levert dit diverse reacties en resultaten op. Vooral binnen de deathmetalscne kijkt men nogal hoofdfronsend naar al deze wispelturigheden. En terecht. Want hoewel de nieuwe generatie vernieuwende deathmetallers een enkele keer een interessant product levert is het doorgaans kut met rijpe peren.
Wat dus ook helaas voor de Griekse Kinetic geldt die eind vorig jaar het debuutalbum The Chains That Bind Us uitbracht. Gerucht gaat dat de 4 leden ervan een verleden in de Griekse deathmetal-underground hebben. Bandnamen worden wijselijk verzwegen want bij mij rijst onmiddellijk de vraag waarom mensen die in death-underground wortelen plots zo radicaal van koers zijn veranderd. Want wat Kinetic nu met The Chains That Bin Us presenteert zou je bijna als Britney Spears van deathmetal kunnen noemen. Voor zover dit nog onder deathmetal valt, overigens, want als u het mij vraagt doet deze muziek het genre totaal geen recht. Maargoed, Kinetic lost dit handig op door zich het labeltje Progressive Death Metal toe te eigenen, dus wie ben ik
Progressieve death dus. Ja, progressief is het zeker, alleen niet bepaald in positieve zin. Want Kinetic stript op het debuut de deathmetalbasis zoveel mogelijk totdat alleen de snelheid in al haar naaktheid in de brandende Griekse zon aan haar lot wordt overgelaten. Vervolgens krijgt deze snelheid fleurige kleertjes van gitargeblieb om zich heen waardoor je een chaotische, moeilijk thuis te brengen mengeling van tempo en alle kanten op stuivende gitaren krijgt. De gitaren krijgen als boodschap zo veel mogelijk variatie mee en braaf als ze zijn houden ze zich strikt aan deze opdracht waardoor elk nummer uit ongeveer 1001 riffs bestaat die uiteindelijk wel allemaal op elkaar gaan lijken waardoor ook alle nummers in principe op elkaar gaan lijken en waardoor er dus nauwelijks sprake is van positieve diversiteit.
Bovendien hanteren de gitaren een heel onaangenaam geluid dat je nog wel eens kan tegenkomen bij een moderne metalband met cyber-invloeden, maar die zeer zeker niet binnen deathmetal thuishoort. De gitaren laten continu een schel, elektronisch en uitgewaaid spoor achter waar een gezond hersenstelsel het begin van de regenboog van gaat zoeken in hoop er goud aan te treffen.
Om over de vocalen maar te zwijgen. Geen grunt, al helemaal geen mooie, ruige, rauwe diepe keel, zelfs geen gekrijs, nee, schor geschreeuw met zo nu en dan een afwezige rochel in de stem. Totaal inhoudloos, nietszeggend, zonder elke vorm van sfeer of bedoeling. Hooguit een verborgen boodschap, maar aangezien het nog lang geen Pasen is en dus ook niet de tijd om op zoek te gaan naar verborgen schatten zou het op z`n minst prettig zijn om een iets duidelijkere presentatie te kunnen genieten.
Nee, dit album heeft kraak noch smaak en het vermeende underground-verleden van de bandleden verandert daar helemaal niets aan. Spelen kunnen ze wel, laat ze nu maar eens een fatsoenlijke evaluatie over wat deathmetal is ondergaan, f hun band uit dit muzikaal subgenre terugtrekken. Wat ze dan gaan maken zou ik niet weten, wel kan ik u melden dat ik mij er niet meer aan ga wagen.
Tracklist:
1. Intro - Into the Nightmare
2. Realms of Nightmare
3. Engaging Web
4. The Chains That Bind Us Pt I : The NeverEnding Winter
5. HateMaster - Holy instinct
6. Free and Pure
7. The Chains That Bind Us Pt II : Heed These Words
8. Message From Beyond
9. The Chains That Bind Us Pt III : Last Call To Reaction
