De timing is wat slecht. Met de terugkeer van Rob Halford bij Priest in het achterhoofd is de wat gehypte opkomst van 3 Inches Of Blood een beetje laat. Toch laat Roadrunner Records de kans niet schieten om de band aan te prijzen als de ultieme flashback naar de legendarische jaren tachtig, meteen een lijn trekkend tussen 3 Inches en het Britse overpopulaire seventies-eerbetoon The Darkness. Daarbij is natuurlijk stevig uitgehaald naar de immense golf mall- oftewel metalcore en nu-metal die het podiumbeeld van Amerika steeds verder vereenzijdigen. Was Roadrunner daar zelf niet deels verantwoordelijk voor?

De anekdote dat The Darkness' frontman Justin Hawkins na een nummertje meezingen dagenlang een pijnlijke strot had is geinig, maar de vergelijking met zijn band op z'n minst overtrokken. In Jamie Hooper kan ik ook geen Halford herkennen, meer King Diamond of Udo Dirkschneider op zondagochtend. Om nog niet te spreken over de referenties naar NWOBHM, jaren zeventig en de o zo aanbeden vroege Metallica. Alleen de 'epische' teksten in de trant van Running Wild en Iron Maiden blijven enigzins overeind staan.

Maar genoeg over de misvattingen, wat is 3 Inches Of Blood wel? Wie zich wat meer in de band verdiept heeft zal vast al wel opgevallen zijn dat 3 Inches over vocalisten beschikt. Jamie Hooper wordt aangevuld door voormalig 'death metal' zanger Cameron Pipes, die over een hoge krijsstem beschikt die zich nog het meest lijkt te meten met een omhoog gepitchte From Autumn To Ashes. De combinatie is treffend, het resultaat soms tergend.

Ook de muziek is een teleurstelling. De jaren tachtig geldt vooral als inspiratiebron voor de 'zwaard en ridderteksten' die heavymetalbands eigen is, en de leadgitaren die nog wel eens voor aangename verrassingen zorgen. Gooi er een berg Zweedse thrash en Amerikaanse allescore bij en dan zijn de neurotische spasmes in het ritmewerk te verklaren.

Als moderne metal is "Advance And Vanquish" redelijk, als redder van het echte metalgevoel een teleurstelling. De bewering van Roadrunner Records dat Amerika overspoeld is door karige bands die het metal-gedachtegoed verloochenen ronduit hypocriet. Ik wacht wel tot het volgende werk van Rob Fiets en de Priesters.

Tracklist:
1. Fear On The Bridge (Upon The Boiling Sea I)
2. Deadly Sinners
3. Revenge Is A Vulture
4. Dominion Of Deceit
5. Premonition Of Pain
6. Lord Of The Storm (Upon The Boiling Sea II)
7. Wykydtron
8. Swordmaster
9. Axes Of Evil
10. Crazy Nights
11. Destroy The Orcs
12. The Phantom Of The Crimson Cloak
13. Isle Of Eternal Despair (Upon The Boiling Sea III)

Wie net zo teleurgesteld is als ik verwijs ik graag door naar Godiva, een band die wél weet hoe je de titel "Priest-kloon" waardig bent.