Stage 2:
Het tweede podium was een ietwat te kleine tent waar eerst de volledige Roadrunner Roadrage Tour passeerde. Het Amerikaanse Still Remains mocht Dynamo openen met een brok metalcore. De heren deden erg hun best om het strakke materiaal van het tweede album 'Of Love And Lunacy' waar te maken. De keyboardpartijen bleken een meerwaarde te zijn, maar de cleane emo-refreinen klinken op plaat toch wel een stukje beter. Niettemin was iedereen nu wakker geschud.
3 Inches Of Blood speelt echte Metal. Metal met hoge gilpartijen. Metal met twingitaarwerk. Metal met meezingrefreinen. Maar verwacht alstublieft niet weer een standaard (lees: saai en overbodig) heavy/powermetalbandje. De vocalen van Cam Pipes en Jamie Hooper (de een gilt als Halford in het kwadraat en de ander screamt er lustig op los) zijn al waanzinnig en worden afgeleverd boven speedy gitaarwerk en een ritmesectie die denkt dat ze in een punkband spelen. Een erg vermakelijk optreden en 3 Inches Of Blood liet de hoge verwachtingen die 'Advance And Vanquish ' veroorzaakte, volledig uitkomen. Afgesloten werd er met het van televisie bekende 'Deadly Sinners'.
De laatste jonge talentvolle Roadrunner Records-band van de dag draagt de naam Trivium en bracht dit jaar het sublieme 'Ascendancy' op de markt. Het veertig minuten durende concert stond ook volledig in het teken van deze klapper. Zanger/gitarist Matt Heavy kon de gevarieerde zanglijnen ook live vertolken, het gitaarwerk was uitstekend en ze speelden met veel passie. Trivium speelt overigens geen metalcore maar gewoon een moderne interpretatie van alle jaren '80 metalsubgenres. Een collectief waar me nog heel veel van zullen horen. Wegens interviewverplichtingen geen verslag van Stage 2-afsluiter Evergrey. Deze Zweden geven echter nooit slechte concerten weg, dus ze zullen ook vandaag wel niemand teleurgesteld hebben.
Stage 1
De grote (lees: té grote) tent werd ook geopend door nieuw talent. Het Deense Mercenary maakte met '11 Dreams' één van de beste metalplaten van 2004 en de fantastische mix van allerei soorten metal weet live ook te overtuigen. Leadzanger Mikkel klinkt soms als Geoff Tate, soms als Warrel Dane en soms als Rob Halford. Als toemaatje tovert hij ook wat krachtige thrashschreeuwen en deathmetalgorgels tevoorschijn. Bassist Kral zingt ook lustig mee en zodoende kunnen we spreken van een vocale orgie. Als de gitaristen dan ook nog eens prachtige solo's op een stoïcijnse manier uit hun vingers laten vloeien dan kan je spreken van een fantastisch optreden. Hoogtepunt van de set was een bloedstollende mooie versie van 'Sharpen The Edges'. Laat die nieuwe plaat maar komen.
Er vluchtte menig persoon van het Masterplan concert vandaan. Niet dat de heren zulke brute muziek maken, integendeel, maar het geluid stond onbeschaamd hard. Er passeerde natuurlijk nieuw materiaal van 'Aeronautics' maar de echte knallers komen nog steeds van het titelloze debuut. Het doet wel pijn om te zien dat topzanger Jorn Lande nog steeds geen fatsoenlijke podiumpresentatie kan afleveren en gitarist Ronald Grapow stond weer met erge tegenzin op het podium. Op cd een topband, op festivals altijd zwak.
Lååz Rockit. Welke thrasher kent 'Know Your Enemy' en 'Annihilation Principle' niet? Exact dezelfde vijf mannen die furore maakten op Dynamo Open Air 1988 mochten nog eens aantreden. Deze inmiddels brave huisvaders werken nu als respectievelijk acteur, boswachter, textieldrukker, dokter en truckchauffeur. Het doet hun duidelijk plezier om nog eens op een podium te staan. De lange haren zijn al jaren afgeknipt maar de muziek heeft anno 2005 nog steeds zijn charme. Net zoals een dag eerder op de pre-party in Eindhoven komen de bekendste Lååz Rockit deuntjes langs. Een vermakelijk optreden en het is leuk om als jonge metalfan dit eens gezien te hebben maar laten we toch maar hopen dat deze twee concerten geen navolging krijgen.
De Zeeuwse trots Gorefest is na het repetitieconcert in eigen stad duidelijk weer goed op elkaar afgesteld. Het Dynamo-optreden scheert geen hoge toppen maar is erg degelijk. De mid-tempo deathmetal gaat er nog altijd lekker in en blondie Jan-Chris beschikt nog steeds over een diepe grunt. De setlist is vrij voorspelbaar en de presentatie redelijk. Voor een net ontstane reünie speelt Gorefest echter al teveel op de automatische piloot en mis ik toch wel wat heilig vuur. Laten we het houden op 'professioneel optreden'.
Na het dodelijk slepende Obituary-concert in de Effenaar (R.I.P) vallen de Amerikanen vandaag toch een klein beetje tegen. Het geluid is krachtig, de gitaren scherp, de bas opzwepend maar tot echt chaotische taferelen komt het nooit. Het ontbreken van krakers als 'Final Thoughts', het wederom niet gespeelde 'Don't care' en de povere keuze uit het geniale 'The End Complete' zorgen ervoor dat ik persoonlijk een beetje teleurgesteld ben. Traditioneel wordt er uiteraard afgesloten met de hymne 'Slowly We Rot'.
Ik heb Testament de laatste acht jaar negen keer mogen aanschouwen en ik heb ze nog nooit zo weinig materiaal van het debuut 'The Legacy' horen spelen als vandaag. Erg vreemd, want ik zie ze voor de eerste keer in de line-up die dat geniale album bij elkaar heeft gepend. Ook van 'The New Order' kwam er weinig langs en de nadruk lag zowaar op 'Practice What You Preach en 'Souls Of Black'. Kortom, van een echt maniakale thrashset kan je dan niet spreken. Het is echter altijd een genot om Chuck Billy, die gewoon Metal uitstraalt, op zijn stokje gitaar te zien spelen maar toch was dit niet het ultieme Testament concert waarvan vele droomden. De sfeer en de kleine pit (zelfs tijdens 'Over The Wall') was naar Testament-normen minimaal en gitaarvirtuoos Skolnick speelde onopvallend. Versta me ook niet verkeerd: Testament zette een uitstekende set neer maar mijn verwachtingen waren te hoog gespannen.
'Taje Mahal' is één van de beste heavy metal schijfjes van de laatste vijf jaar. Jammer genoeg wordt het debuut van Jon Oliva's Pain erg onderschat. Zeer verrassend begon Jon, die trouwens elk jaar vetter wordt, met de ultieme Savatage classic 'Gutter Ballet'. Sterker nog, hij speelde maar twee nummers van zijn soloplaat namelijk 'The Dark' (met prachtige intro) en het uit Savatagetitels opgebouwde 'People Say-Gimme Some Hell' dat live gewoon een echte kraker is. Onze goede vriend was in zeer vrolijke stemming en beschikt ook over een geweldig soort humor. De mimiek en lichaamsbewegingen zijn ongeëvenaard en als hoogtepunt kruipt Jon onder zijn keyboard om zijn gevallen sigaret te gaan zoeken. Slapstick van de bovenste klank. Een lange versie van 'Ghost In The Ruins', een scherpe interpretatie van 'Jesus Saves' en een bijtende 'Sirens' waren de overige krenten in de pap. Eén van de sterkste optredens van de dag zowaar.
Anthrax met Joey Belladonna. Kan er een leukere afsluiter zijn? Vanaf 'Among The living' tot 'I'm The Law' was het een feest van herkenning. Nog enkele titels? 'Indians' (met Chuck Billy als wardancer), 'Anti-Social', 'Madhouse', 'Caught In A Mosh', 'A.I.R.', 'Medusa' en rapnummer 'I'm The Man'. De heren speelden strak, Belladonna zong hemels en de old school fans schreeuwden hun stemmen kapot. Meer wil ik hier niet over kwijt.
Al bij al was deze editie van Dynamo Open Air geslaagd ondanks de regen en de tegenvallende opkomst. Het siert de organisatie dat ze ondanks veel problemen toch elk jaar nog een Dynamo probeert te organiseren en laten we hopen dat het festival later weer zal uitgroeien tot een meerdaagse gebeurtenis…Houdou en bedankt!
