Na een redelijk intro barst het album lekker los, krijg ik zelfs een beetje kippenvel en maak in mijn gedachtes een reis naar midden jaren 90. Naar een tijd waarbij de opkomst van de melodieuze black metal plaatsvond waarbij een band als Dimmu Borgir sfeervolle nummers schreef waarvan je een gevoel kreeg dat je niet in woorden kan omschrijven. De overige gevarieerde nummers liggen min of meer in hetzelfde Noorse straatje. Af en toe hoor ik wat lichte invloeden van Cradle Of Filth albums als Vempire en Cruelty and the beast maar over het algemeen heeft de band het meest afgekeken van de grotere Noorse voorbeelden. Om nog maar eens twee voorbeelden te noemen: het begin van Invoking the storms of winter doet me denken aan Dissection en op weer andere momenten zie ik een raakvlak met Nemesis Divina van Satyricon.
Nu u een idee heeft gekregen van hoe dit Storms klinkt, zullen we de kwaliteit van het geheel eens doorlopen. De nummers steken vrij goed in elkaar (af en toe heb ik wel het gevoel dat bepaalde delen een beetje geforceerd zijn), zijn gevarieerd, vervelen nergens en hebben een bepaalde sfeer (vooral dat laatste vind ik echt een pluspunt) en de productie is voor een Nederlandse melodieuze blackmetal gerichte plaat zeer deftig. Persoonlijk vind ik de bandfotos van de heren een beetje overdreven en zijn de songtitels een beetje clich. Dat laatste kunnen we ook zeggen van de muziek, maar omdat het geboden materiaal goed is en vooral veel sfeer en afwisseling kent, zie ik dat nog voor een keer door de vingers. Storms is een betere plaat dan zijn voorganger maar ik verwacht van de heren volgende keer nog een net iets betere prestatie afleveren. Niettemin een subtopper, die dankzij de melodie en de pakkingsgraad geschikt is voor een mainstream metal publiek.
Tracklist:
1. The Dawn of a New Aeon
2. Mortis Sub Noctum
3. Invoking the Storms of Winter
4. The Twilight Behind Your Soul
5. Vicious Oppression
6. A Ceremony for the Dying
7. And Thus All Ends...
