Twee jaar geleden verraste de internationale (Zweeds/Nederlands) formatie In Aphelion vriend en vijand met het uitstekende debuutalbum Moribund (2022). Met twee gitaristen van het vermaarde Necrophobic in de gelederen (hoofdcomponist Sebastian Ramstedt en zijn kompaan Johan Bergebck) mogen we natuurlijk wel het een en ander verwachten, maar dat deze band met zijn eerste langspeler al direct het torenhoge niveau van Necrophobic weet te evenaren, zal niet iedereen hebben verwacht. Toch blijkt het ijskoude, melodieuze gitaarwerk in combinatie met de machtige en grimmige sfeer, de sinistere en relatief rauwe toonzetting en de ijzersterke composities te resulteren in een fantastisch debuut, dat het tot menig jaarlijstje zal hebben geschopt.
Inmiddels is Century Media Records ook wakker geworden en heeft het relatief grote label de band onder zijn vleugels genomen voor het nieuwe album Reaperdawn, dat sinds een maandje in de schappen ligt. En daarmee heeft het label een uitstekende keuze gemaakt, want deze tweede langspeler overstijgt in alle opzichten zijn toch al niet bepaald misselijke voorganger. Net als op Moribund rijgt In Aphelion op naadloze wijze elementen uit Necrophobic, Dissection en Watain aan elkaar tot een gitzwarte muzikale parel, waarin de band de ene na de andere sublieme melodielijn uit de mouw weet te schudden. Het verrukkelijke, tot op het bot kille gerasp van frontman Ramstedt, die de temperatuur hoogstpersoonlijk enkele graden laat zakken, vormt de spreekwoordelijke kers op de taart.
Met een gemiddelde lengte tussen de vijf en zes minuten neemt In Aphelion de tijd om zijn composities met vilein vakmanschap te openbaren. De tracks zitten stuk voor stuk uitmuntend in elkaar en combineren giftige gitaarleads (Further From The Sun) met hautaine headbangpassages (A Winter Moons Gleam), goed-getimede, wilde solos (When All Stellar Light Is Lost) en momenten vol furieus gebeuk (They Fell Under Blackened Skies). De band blinkt niet alleen uit in het gitaarwerk, maar ook in het schrijven van epische refreinen. Zo wasemt het refrein van The Fields In Nadir de verfijnde muzikale stank van Watain uit elke porie. In het onweerstaanbare titelnummer komen alle elementen samen: het jachtige ritme, het gestrooi met fantastische, onderkoelde riffs en het smeuge refrein, dat uitnodigt tot keihard meebrullen. Op andere momenten horen we enkele ritualistische ondertonen, zoals in de dreigende, slepende afsluiter Aghori en in het aan het meesterlijke Hrimthursum (2006) herinnerende The Darkening.
Met Reaperdawn lost In Aphelion niet alleen zijn belofte in als een van de krachtigste vertegenwoordigers van authentieke, melodieuze black/death metal, maar overstijgt het deze zelfs. Het album vliegt voorbij dankzij de geweldige instrumentatie, de uitgekiende composities en de pakkende leads en refreinen. Die elementen zorgen voor het hoge niveau, maar de stap naar excellentie wordt gezet door de intensiteit, gedrevenheid en authenticiteit in de muziek. Iedere noot wordt met dezelfde urgentie gebracht en het geheel voelt geen moment gekunsteld of uit op effectbejag. Die combinatie van drive, vakmanschap en gevoel voor melodie maakt Reaperdawn tot een zeldzaam goed album.
Tracklist:
1. The Fields In Nadir
2. A Winter Moons Gleam
3. When All Stellar Light Is Lost
4. The Darkening
5. They Fell Under Blackened Skies
6. Further From The Sun
7. Reaperdawn
8. Aghori
