Drie jaar geleden werd ik compleet overdonderd door The Mire van Deception. De Noorse formatie, genspireerd door bands als Wintersun, Septicflesh en Blood Red Throne, combineert harde, technische death met donkere, sfeervolle orkestratie. Met Daenacteh wordt die ingeslagen weg voortgezet en krijgt het symfonische karakter meer ruimte. Vooral de invloed van Scepticflesh is op de nieuweling sterker aanwezig.
Oktober vorig jaar kreeg de band uit Stavanger extra aandacht toen bekend werd dat frontman Sindre Wathne Johnsen in Blood Red Throne de plek inneemt van Stian Gundersen, nadat hij gestart is met de chemobehandeling tegen leukemie. In Deception is Sindre niet de bassist, maar net als Hans Jakob Bjrheim een uitstekende gitarist. Johnsen componeert ook de orkestratie. De ritmesectie bestaat uit bassist Marius Ofstad, de frontman uit de periode toen de formatie Art Of Deception heette (tot 2019) en drummer Einar Hasselberg Petersen.
Daenacteh is een conceptalbum. Een jonge vrouw wordt gevolgd op een reis door de woestijn, terwijl ze voor haar gezin probeert te zorgen tijdens een noodsituatie. De combinatie van intense gitaarriffs, ingewikkelde orkestraties en het felle stemgeluid van Johnsen zorgt voor een dynamische en boeiende luisterervaring. De technische bekwaamheid en de creatieve vaardigheid van de band komt goed uit de verf. Epische, melodieuze passages met weelderige orkestratie staan in schril contrast met de pure woede die gepaard gaat met vlijmscherpe, furieuze riffs en een verpletterende ritmesectie.
Opener Sulphur Clouds maakt meteen duidelijk dat de symfonische elementen prominenter aanwezig zijn, maar ook de agressieve gitaarpartijen zijn iets gevarieerder en melodieuzer. De complexiteit in de songstructuur, met veel tempo- en ritmewisselingen, is onveranderd. Het nummer gaat naadloos over in het huiveringwekkende King Of Salvation, dat zich al snel ontpopt als een hoogtepunt op de plaat. Het inleidende, grimmige pianostuk van Iblis' Mistress vormt een eerste rustmoment. Het is een opvallend nummer met een lager tempo, ingewikkeld gitaarwerk en meedogenloos slagwerk.
Het verontrustende, moderne karakter van Assailants laat goed horen hoe de invloed van Scepticflesh is verweven in de stijl. Het absolute hoogtepunt op de plaat is Monophobic, waarin de Noren alles uit de kast halen met hun beklemmende, krachtige samenspel. Het raadselachtige Dhariyan is een langzaam nummer met een stampend ritme, krachtige riffs en donkere, melancholische melodien met een orintaals tintje. De riff-aanval Be Headed Your Way behoort tot de agressievere nummers en met het ruim tien minuten durende epos Daughters Of The Desert bereikt de plaat een absolute climax.
Daenacteh is een verpletterend en huiveringwekkend album. Deception combineert op indrukwekkende wijze een moderne benadering van symfonische death met rauwe, technische, ouderwetse death. Een absolute aanrader voor liefhebbers van symfonische death. Dit is echt een pareltje.
Tracklist:
1. Sulphur Clouds
2. King Of Salvation
3. Iblis' Mistress
4. Assailants
5. Monophobic
6. Dhariyan
7. Be Headed On Your Way
8. Daughters Of The Desert
