Een collega maakte mij attent op The Mire, het debuutalbum van Deception uit Noorwegen. Er zijn meerdere bands met die naam en deze band kende ik niet, maar ik was meteen onder de indruk van deze plaat. Deception uit Stavanger werd in 2012 opgericht als Art Of Deception en bracht onder die naam twee albums uit. Het vertrek van frontman/gitarist Marius Ofstad, kort nadat het tweede album Path Of Trees in 2018 verscheen, was aanleiding om het roer om te gooien. De bandnaam werd gewijzigd en gitarist Sindre Wathne Johnsen heeft de vocalen voor zijn rekening genomen. Met Hans Jacob Bjrheim als tweede gitarist was de bezetting weer compleet.
Met de ep Epidemic (2019), de eerste release onder de naam Deception, wordt de periode van melodeath afgesloten. The Mire is death metal met een symfonisch karakter. Septicflesh, Blood Red Throne en Hypocrisy worden door Deception genoemd als belangrijke inspiratiebronnen en daar kan ik mij goed in vinden. Op Epidemic vormt drummer Einar Petersen met bassist Patrick Ivan Rrheim nog de ritmesectie, maar tijdens de opname van The Mire zat de band zonder bassist. Stian Gundersen (Blood Red Throne) is bevriend met de bandleden en heeft de baspartijen ingespeeld. Het album bevat meerdere gastbijdragen. Excavation-Burial Of A Child bevat een solo van Teemu Mntysaari (Wintersun) en Attila Vrs, die live speelde bij Satyricon, Nevermore, Tyr en Sanctuary heeft de solo van Internal Breeding voor zijn rekening genomen. Acid Reflux tenslotte bevat gastvocalen van Yngve Bolt Christiansen (Blood Red Throne).
Hoewel Septicflesh terecht genoemd wordt als invloed, is het niet zo dat Deception op vergelijkbare wijze gebruik maakt van symfonische elementen. Return Of The Baphomet maakt goed duidelijk op welke manier die invloed van Septicflesh tot uiting komt, maar tevens komt de hectiek van Hypocrisy goed naar voren in dat nummer. De mengelmoes van groovende death, hectische passages, diepe grunts die afgewisseld worden met screams, fraaie ingetogen passages en de manier waarop de orkestratie wordt ingezet, doet mij sterk denken aan Automata (2018) van Dallian. De orkestratie wordt gedoseerd gebruikt en dat hectische karakter draagt enorm bij aan het luisterplezier.
Van begin tot eind weet The Mire te overtuigen. De nummers halverwege zijn stuk voor stuk luistertips. Met name Internal Breeding en Forest Of Demise zijn sterke tracks. Het beste wordt tot het laatst bewaard. De zware, stampende riffs in Acid Reflux dwingen je het volume hoger te draaien. Het contrast tussen de fraaie, melancholische melodielijnen en de giftige uitbarsting van pure woede in Excavation-Burial Of A Child bezorgt mij keer op keer kippenvel. De fraaie solo van Teemu, de koorzang en het fluitspel in de slotfase maken dit nummer helemaal af. De uitgesponnen afsluiter Asphyxia doet daar zeker niet voor onder.
The Mire is een nieuw begin voor de band uit Stavanger. Het jaar is nog lang, maar deze plaat is zeker een serieuze kandidaat voor mijn jaarlijstje. Met dit album ligt de lat voor de opvolger meteen hoog. Overigens heeft Deception weer een bassist en dat is niemand minder dan Marius Ofstad, de eerdere frontman en gitarist. Hij kent het vak en heeft ervaring.
Tracklist:
1. Remission
2. Return Of The Baphomet
3. Institution Ablaze
4. Sudden Infant Death Syndrome
5. Internal Breeding
6. Forest Of Demise
7. Grasp Of Lilith
8. Acid Reflux
9. Excavation-Burial Of A Child
10. Asphyxia
