Het uit Bristol afkomstige Svalbard is met The Weight Of The Mask al aan zijn vierde album toe, maar alle signalen wijzen erop dat dit wel eens de grote doorbraak zou kunnen worden voor het gezelschap. De post-hardcoreformatie rondom zangeres/gitariste Serena Cherry en zanger/gitarist Liam Phelan gaf dit najaar een sterk visitekaartje af tijdens het vermaarde Soulcrusher-festival te Nijmegen, toen deze nieuwe langspeler net een paar dagen uit was. Bovendien verschijnt The Weight Of The Mask via Nuclear Blast, waarmee het toch net wat makkelijker wordt om een breed publiek te bereiken. Ondanks de steun van zon groot label telt uiteindelijk echter de kwaliteit van de muziek. Wat kan de luisteraar verwachten van Svalbard?
In ieder geval een bijzondere sound, waarin veel verschillende stijlen terugkomen. In muzikaal opzicht put Svalbard zowel uit hardcore als uit black metal en shoegaze. De meest treffende beschrijving die ik kan bedenken, is dat Svalbard klinkt alsof Hatebreed en Harakiri For The Sky een muzikale samenwerking zijn aangegaan. Enerzijds zijn de riffs vaak loeistrak en in your face, op het opgefokte af, maar anderzijds strooien de gitaristen met heerlijke tremolopassages die aan het melancholische en emotionele werk van de Oostenrijkse post-blackmetalformatie doen denken. Ook tekstueel gezien combineert Svalbard invloeden uit verschillende subgenres. De nummers handelen over depressie, woede en angst en de band draagt het hart op de tong.
Met openingstrack Faking It geeft het kwartet een sterk visitekaartje af. Het nummer staat vol vette, gedreven riffs, die wonderwel contrasteren met de melodieuze ondertonen. Ook in tekstueel opzicht maakt het nummer indruk: het nummer verhaalt over het moeten voorwenden van blijdschap in tijden van persoonlijke crisis. Op de beste momenten van het album (zoals het fantastische Lights Out en Be My Tomb) klinkt Svalbard als een emotionele achtbaan, waarbij de geweldige, loodzware riffs en breakdowns te luisteraar weten op te zwepen, maar waarbij de band net zo soepel schakelt naar bittere melancholie middels rustigere passages en post-rock-achtige tremoloriffs.
Cherry toont zich een verrassend veelzijdige vocaliste. Ze combineert in meerdere tracks, zoals Eternal Spirits en Defiance, haar woeste screams met melodieuze, bijna etherische cleane zang. In combinatie met de tremoloriffs horen we op dat soort momenten vleugjes Alcest en Mono in de sound. Die veelzijdigheid horen we ook in de rest van de muziek terug. Ook al ligt de basis van Svalbard in post-hardcore en post-blackmetal, de composities waaieren veel breder uit. Zo vormt het volledig clean gezongen How To Swim Down een fraai rustpunt in het muzikale geweld, hoewel de track tekstueel gezien behoorlijk donker is. Ook het mijmerende Pillar In The Sand begint met dromerige keyboards, om langzaam op te bouwen middels stuwende riffs en krachtig drumwerk.
Het is moeilijk om niet geraakt te worden door het expressionisme en de emotionele directheid waarmee de band te werk gaat. Door de puurheid en oprechtheid van de muziek wordt de impact van The Weight Of The Mask op de luisteraar des te groter. De diversiteit van de composities zorgt ervoor dat de speelduur van drie kwartier voorbij vliegt. De plaat heeft bovendien een uitstekende, loodzware sound meekregen. Het kan dan ook haast niet anders of The Weight Of The Mask betekent de doorbraak van Svalbard. Laten we hopen dat het de zangeres en overige bandleden in staat stelt met hun persoonlijke demonen af te rekenen.
Tracklist:
1. Faking It
2. Eternal Spirits
3. Defiance
4. November
5. Lights Out
6. How To Swim Down
7. Be My Tomb
8. Pillar In The Sand
9. To Wilt Beneath The Weight
