De cirkel is rond. Met Convergence is de derde plaat van de trilogie een feit. Het drieluik begon met het op YouTube inmiddels drie komma acht miljoen keer gestreamde debuutalbum Emergence (2014) en kreeg een vervolg met het overtuigende Transience (2018). Het project was tot voor kort een samenwerking van Nimblkorg en Skirge, maar laatstgenoemde maakt geen deel meer uit van Shylma, zoals de heren de entiteit zelf noemden.
Net als op de eerste twee albums bevat de nieuwe collectie songs een mix van atmosferische black, folk, melodieuze death metal en elektronische muziek. Nimblkorg, in het dagelijks leven Kevin Bertrand, weet die verschillende invalshoeken op een organische wijze te combineren. De songs luisteren daarom prettig weg en hoewel het er hier en daar stevig aan toegaat, is de muziek altijd melodieus en sfeergericht, al gaat de heldere mix helaas wel ten koste van de ambiance. Andere overeenkomsten met het verleden zijn de raspende extreme vocalen la Agalloch en Carcass, de afwisseling van instrumentale nummers en composities met tekst en de structuur van het album, die veel gelijkenissen vertoont met Emergence.
Meer dan de eerste twee platen heeft deze derde full-length herhaaldelijke luisterbeurten nodig. Dat komt niet in de laatste plaats door de vele tempowisselingen, de lengte van de tracks, de complexe songstructuren en de gelaagdheid. Er gebeurt veel in de tracks. De gitaarpartijen zijn de absolute smaakmakers, maar ook de niet alledaagse baspartijen, zoals die in Strata en Infinion, zorgen ervoor dat je bij de les blijft. De puzzelstukjes vallen gaandeweg op hun plek, al blijft het lastig om het geheel te doorgronden. Sommige passages gaan namelijk relatief onopgemerkt voorbij omdat ze wat gedateerd overkomen of minder pakkend zijn. Meerdere tracks zijn wat aan de lange kant en verliezen daardoor hun momentum.
De meest gedenkwaardige ideen vind je in Follow The River, het kortstondig technische en thrashende Strata, de instrumentale openingskolos I Hear The Mountain Weep en het groovend beginnende, maar vervolgens vanwege de synths dromerige en bijna psychedelische Infinion. Laatstgenoemde is het beste visitekaartje over de hele lengte, het post-rockende synthesizeroutro Become doet er niet veel voor onder. Het elektronische intermezzo Gardens Of The Erased komt welgelegen tussen alle melodieuze metal, maar is zon track die aan de lange kant is. Het album eindigt sterk met het overtuigende, aan Nimblkorgs moeder opgedragen The Sea, dat fans van Belakor beslist zal bekoren. Het is een verfrissende track dankzij de strijkerspartijen en gefluisterde vocalen. Become, dat een geboorte viert, maakt de cirkel van leven en dood rond.
Convergence heeft zijn overtuigende momenten en songs, maar heeft niet over de hele lengte de gewenste impact. Voorganger Transience pakt veel sneller en houdt de aandacht beter vast. Na meerdere luisterbeurten groeien de tracks wel, maar blijft de muziek bij vlagen wat aan de vlakke kant, mede dankzij de productie. Hoewel de ideen zeer aardig zijn, hebben we veel al eerder gehoord. Liefhebbers van In Flames, Thurisaz, Dimmu Borgir, Dark Tranquillity, Dissection, Belakor en Insomnium, die nog niet bekend zijn met Shylmagoghnar, nemen echter beslist de moeite om de sterkste tracks van dit slotstuk van de trilogie te beluisteren.
Tracklist:
1. I Hear The Mountain Weep
2. Follow The River
3. Threshold
4. Strata
5. Gardens Of The Erased
6. Egregore
7. Infinion
8. Convergence
9. The Sea
10. Becoming
