Het project Shylmagoghnar ontstaat op de middelbare school als de twee leden vijftien jaar zijn. Al snel ontdekken Nimblkorg en Skirge dat ze gemeenschappelijke interesses hebben. Hoewel ze op dat moment nog geen instrument spelen, zijn er ideen om samen iets neer te zetten. Even later zijn er concrete plannen. De een pakt een gitaar op en de ander begint teksten te schrijven. Langzaam maar zeker begint er iets te ontstaan. Dit raakt in een stroomversnelling als multi-instrumentalist Nimblkorg chronisch ziek wordt.
Het tweetal laat op het debuut een combinatie horen van melancholische melodeath en melodieuze, atmosferische black metal. Het deels agressieve Edin In Ashes (met blasts) laat het meest duidelijk de voorliefde voor black horen. Het is een van de paar songs die jaren geleden geschreven is. Het eveneens oude en instrumentale Eternal Forest is kalmer en reflectief. Nieuwe nummers, zoals het instrumentale I Am The Abyss, leunen meer op de Finse melodeath. Ze hebben een betere samenhang en bestaan uit prachtige gitaarharmonien en melancholische klanken.
Er is veel afwisseling, want naast death en black is er ook het doomy, marcherende This World Shall Fall en het folky titelnummer met catchy riffs, waarin we kennismaken met de verstaanbare extreme vocalen van Nimblkorg (elders is het Skirge), die over de negatieve kijk op de wereld verhaalt. In het bijzonder belicht hij de rol van de mensheid. Op het tweede deel van het album is er gelukkig toch nog hoop voor de toekomst, zoals het prachtige en epische A New Dawn laat horen.
Het duo vult elkaar prima aan. De keyboardklanken en verhalende voordracht in Emergence, This World Shall Fall en Squandered Paradise werken sfeerverhogend. De songs bevinden zich ondanks de stijlveranderingen doorgaans in een prettige flow voor de luisteraar. Zo gaat This World Shall Fall soepel over in Squandered Paradise. De enige overgang die wat minder soepel gaat, is die van het Opethiaanse getokkel (denk aan Black Rose Immortal) aan het einde van het instrumentale Eternal Forest naar het pittige getimmer bij aanvang van het progressieve The Cosmic Tide, dat meerdere wendingen bevat en daardoor meerdere luisterbeurten vergt.
Emergence is een zeer prettige kennismaking met een creatief duo dat de luisteraar ruim vijftig minuten vermaakt met een helder geproduceerde mix van atmosferische black en melancholische melodeath. Elke track bevat memorabele riffs en melodieuze leads. Tussen de nummers zit voldoende afwisseling waardoor deze knappe plaat geen moment verveelt. Liefhebbers van Dimmu Borgir, Insomnium, Windir, In Flames en alles wat daartussenin ligt slaan hun dubbelslag en schaffen zowel Transience als Emergence aan.
Tracklist:
1. I Am The Abyss
2. Emergence
3. Edin In Ashes
4. This World Shall Fall
5. Squandered Paradise
6. Eternal Forest
7. The Cosmic Tide
8. A New Dawn
9. The Sun No Longer
