Drie jaar na Temple is Wolvennest klaar met een opvolger in de vorm van The Dark Path To The Light. In de tussentijd heeft de band natuurlijk niet stil gezeten. Zo maakten we vorig jaar kennis met het aan Wolvennest gerelateerde project The Nest, met een scala aan gastmusici, waarvan het eveneens uitstekende Her True Nature verscheen. De creativiteit van dit bedwelmende collectief blijkt dus nog steeds verre van opgedroogd. Ik was dan ook op voorhand zeer nieuwsgierig naar The Dark Path To The Light. Sterker nog: gezien de immense kwaliteit van de vorige langspelers reserveerde ik op voorhand al een plek in de jaarlijst van 2023.
Het is wellicht de paradox van hoge verwachtingen, maar ik heb in eerste instantie wel even geworsteld met dit album. Laat ik voorop stellen dat The Dark Path To The Light wederom een geweldige release is. Desondanks voelt de plaat in eerste instantie wat uitgedund. Deze vierde langspeler is een stuk korter dan de vorige, met een speelduur van amper veertig minuten verdeeld over vijf nieuwe nummers (het sfeervolle intro Lost Civilizations buiten beschouwing latend). Voor een band die ook epossen van vijftien tot twintig minuten heeft geschreven en die het meest tot zijn recht komt in dergelijke bedwelmende mammoetcomposities, voelt The Dark Path To The Light in eerste instantie wat karig aan, als het voorgerecht op een hoofdmaal dat nog opgediend zal worden.
Die aanvankelijk wat kritische houding heeft echter meer te maken met mijn eigen verwachtingspatroon dan met de kwaliteit van dit album, want na iedere luisterbeurt groeit The Dark Path To The Light verder uit tot een volwaardig en eigenstandig werkstuk. Ten opzichte van het psychedelische WLVNNST (2016), het pikzwarte Void (2018) en het meer ritualistische Temple (2020) ontpopt The Dark Path To The Light zich vooral tot een echt hardrockalbum. Maar vergis je niet: dat betekent niet dat Wolvennest ineens als AC/DC of Thin Lizzy is gaan klinken. De uitgesponnen psychedelische invloeden en hallucinante tribale drumritmes worden vooral beter gekanaliseerd in kortere en bondigere composities. Bovendien klinkt Wolvennest meer en meer als een geoliede machine, waarbij de muzikanten elkaar tot grotere hoogten stuwen.
Het absolute hoogtepunt van dit album is The Timeless All And Nothing. In deze track maakt niemand minder dan D.G. (vocalist en gitarist van de IJslandse blackmetalsensatie Misyrming) zijn opwachting. Zijn intense en verrotte strot blijkt een werkelijk fantastische aanvulling te vormen op de donkere, meeslepende muzikale ritmes van de band. Het traag voortkruipende titelnummer blijkt vervolgens het meest voort te bouwen op het eerdere werk van Wolvennest, niet alleen door het prominente gebruik van de theremin, maar ook door de sinister slidderende riffs en de verstilde, ondersteunende keyboards, die het geheel een statig karakter geven. Met het uit verrassend hoekige riffs bestaande Accabadora eindigt Wolvennest ijzersterk. Het is de meest grimmige track van het nieuwe album en kruipt heerlijk onder de huid.
Zo blijft Wolvennest een ronduit unieke formatie, die als geen ander in staat is om geestverruimende en intense muziek te creren. Het collectief slaagt er op ieder album in om een eigen sfeer neer te zetten en toch direct herkenbaar te zijn, als een slang die keer op keer vervelt. The Dark Path To The Light is door zijn compactere structuur iets minder hypnotiserend en allesverzengend dan de vorige langspelers, maar nog steeds buitengewoon verslavend, diepzinnig en bedwelmend. Een buitengewoon knappe prestatie.
Tracklist:
1. Lost Civilizations
2. Adversaries
3. Deathless Love
4. The Timeless All And Nothing
5. The Dark Path To The Light
6. Accabadora
.jpeg){kind=small}
