In de twee jaren na het debuutalbum heeft Wolvennest snel een unieke status weten op te bouwen. De selecte live-optredens zijn steevast adembenemend door hun ritualistische karakter. De hypnotiserende, psychedelische en occulte muziek komt in zon live-setting het best tot zijn recht en leidt tot een zee aan synchroon heen en weer bewegende hoofden van mensen die na afloop slechts met moeite weer ontwaken uit hun collectieve roes. De vooruitgesnelde status betekent wel dat er voor Wolvennest meer op het spel staat met Void, de tweede full-length van het gezelschap. Bovendien heeft de band ditmaal geen externe compositorische ondersteuning gekregen.
Wie daardoor echter denkt dat Void het geweldige niveau van het debuutalbum niet kan evenaren, heeft het bij het verkeerde eind. Sterker nog, met Void consolideert Wolvennest moeiteloos haar status als een van de meest bijzondere bands van dit moment. Achtenzestig minuten aan magistrale, in psychedelica bedwelmde doom krijgt de luisteraar voor zijn kiezen. Zes nummers, die niet op zichzelf staan, maar samen een harmonieus geheel vormen dat de som der delen overstijgt. Void is zon album dat zich niet op de achtergrond laat beluisteren. Noch neemt de muziek er genoegen mee om in delen geconsumeerd te worden. Nee, Void eist toewijding en volledige aandacht van de luisteraar, om die nietsvermoedende drommel vervolgens langzaam, laag voor laag, te hypnotiseren en volledig te bedwelmen, zoals een giftige spin zijn prooi geleidelijk in een onontkoombaar web weet te verwikkelen.
De basisingredinten van die dodelijke cocktail zijn identiek aan het debuut: slepende, repetitieve riffs, een monotoon drumritme, psychedelische keyboardeffecten en sporadisch opduikende, bezwerende zang van Shazzula. Alles is erop gericht om een staat van volledige trance te bereiken. Accentverschillen zijn er ook. Zo klinkt Void nog wat donkerder en zwaarder dan zijn voorganger. De zweverige synthlijnen zijn zeker nog aanwezig, maar iets minder prominent op de voorgrond. Daarnaast is de diversiteit tussen de nummers iets groter. Hoewel Void zeker geen collectie individuele nummers is, belicht iedere track wel een iets andere kant van Wolvennest. Zo valt Silure op door de Arabische gitaarklanken, die onder een oceaan aan fuzz zijn verweven in het nummer. Ritual Lovers komt het dichtst in de buurt van een regulier nummer. Shazzulas bezwerende klanken zijn hier onweerstaanbaar: als een volleerd duivelskunstenares bedwelmt ze haar luisteraars. En L'Heure Noire begint met bibberige horrorambient, die beelden van oude zwart-witfilms oproept, om vervolgens in een totaal onverwachte uitbarsting van blastbeats de in een staat van trance gesuste luisteraar de stuipen op het lijf te jagen.
Het is moeilijk om hoogtepunten te kiezen, maar twee nummers verdienen ng meer dan de andere tracks een eervolle vermelding. Ten eerste is dat het fantastische titelnummer, dat de donkerste kant van Wolvennest laat horen. De sfeer is dreigender dan in de andere nummers en Shazzula klinkt verbetener en bozer dan ooit. Na tien briljante minuten ebt de track weg in beklemmende ambient. Ten tweede mag de zeventien minuten durende afsluiter La Mort niet onbenoemd blijven. Na een ingetogen begin, waarin onheilspellend, akoestisch gitaarwerk de voorgrond opeist, kronkelt de track zich het resterende kwartier in een eindeloze loop voort, ondersteund door wilde, psychedelische achtergrondklanken en een repetitieve, Franstalige sample, totdat iedere wilsbekwaamheid bij de luisteraar is weggebd.
Volgend jaar april zal Wolvennest Void integraal vertolken op Roadburn. Het is een blijk van erkenning die weinig bands al op hun tweede album bewerkstelligd hebben. De band bewijst met Void dan ook dat de genialiteit van het debuut geen toevalstreffer is. Void bedwelmt en verheft de luisteraar op een manier die maar weinig groepen gegeven is. Het album is een obsessieve koortsdroom waaruit je niet wil ontwaken. Volstrekt geniaal!
Tracklist:
1. Silure
2. Ritual Lovers
3. Void
4. L'Heure Noire
5. The Gates
6. La Mort
.jpeg){kind=small}
