Goh, hier is naar lang naar uitgekeken zeg. Al jaren, want Rhapsodies In Black verscheen immers in de zomer van 2017. Dat debuutalbum met covers in een symfonisch popmetaljasje sloeg in als een bom. De roep om optredens van "exiles" Clmentine Delauney (Visions Of Atlantis), Anna Brunner (League Of Distortion), Marina La Torraca (Phantom Elite) en Amanda Somerville (Trillium, HDK) was dan ook groot. Je mag echter van geluk spreken als je de vier dames samen hebt zien optreden, want shows van Exit Eden waren schaars. Sommerville was tijdens de eerste clubshow op 10 mei 2019 in Lelystad nog van de partij, maar heeft zich recentelijk teruggetrokken. Destijds werd het tweede album aangekondigd, dat er nu dus eindelijk is.
Femmes Fatales bevat net als Rhapsodies In Black covers, maar dit keer zijn er ook zes eigen composities. Die eigen nummers zijn geschreven door Anna Brunner en Hannes Braun (Kissin Dynamite), met uitzondering van Dying In My Dreams, waaraan La Torraca heeft meegeschreven. De covers en eigen tracks staan door elkaar heen, waardoor het album tot de laatste seconde zowel vertrouwd als vernieuwend klinkt. Vertrouwd is ook de algehele sound. Die ligt in het verlengde van het debuut. Dat wil zeggen: een bijna commercieel verantwoord popmetalgeluid, dat overeenkomsten vertoont met dat van de Beyond The Black-albums.
Van de covers is Separate Ways voor velen de onbekendste. De Journey-klassieker krijgt echter een prima vertolking. Sterker nog: Het is wellicht de sterkste cover van de zes. Niet dat de anderen niet fijn klinken of niet professioneel zijn uitgevoerd, maar Separate Ways is wat krachtiger en voller dan het originele nummer. Het maximale is eruit gehaald. Dit in tegenstelling tot Its A Sin van Pet Shop Boys, dat wat geforceerd en hoekig klinkt. Franaise Delauney voelt zich natuurlijk als een vis in het water als ze Dsenchante van Mylne Farmer zingt. Dat geldt voor alle drie frontvrouwen als ze Alone van Heart mogen zingen. Brunner zorgt net even voor extra rauwe randje dat hard nodig is aan het einde van Alice Coopers Poison en in een stevige versie van Marillions Kayleigh.
De eigen tracks zijn ook dik in orde. Het begint al direct bovengemiddeld prettig met het stevig rockende Femme Fatale. Het Nightwish-achtige, folky Run!, dat reeds is uitgebracht als single, zal voor velen een favoriet zijn. Niet in de laatste plaats vanwege de gastzang van Marko Hietala. Naast Run! wijkt Elysium af van de standaard. Deze afsluiter is namelijk deels kalmer en reflectiever dan de rest. La Torraca scoort met haar passie in Dying Here In My Dreams, dat naast een meezingrefrein een duosolo op gitaar en toetsen bevat. Hold Back Your Fear is een wat minder opvallende track, die zo op een Beyond The Black-album had kunnen staan.
Het is de afwisseling tussen covers en eigen nummers en het doorgeven van de microfoon van de ene naar de andere zangeres in elke compositie die van Femmes Fatales een heel prettige en gevarieerde luisterervaring maakt. De eigen tracks mogen dan niet echt origineel zijn en een standaard opbouw hebben, ze zitten prima in elkaar en zijn voorzien van memorabele refreinen de uitstekende vocalen van drie enthousiaste dames. Iemand die Rhapsodies In Black in bezit heeft, kan deze energieke en opbeurende opvolger, die het ook goed zal doen bij fans van Beyond The Black, blind aanschaffen. Hopelijk kunnen de dames een gaatje in de agenda vinden en weer eens optreden, want in Lelystad was het een groot feest.
Tracklist:
1. Femme Fatale
2. It's A Sin (Pet Shop Boys-cover)
3. Run! (Feat. Marko Hietala)
4. Separate Ways (Journey-cover)
5. Buried In The Past
6. Dsenchante (Mylne Farmer-cover)
7. Dying In My Dreams
8. Poison (Alice Cooper-cover)
9. Alone (Heart-cover)
10. Hold Back Your Fear
11. Kayleigh (Marillion-cover)
12. Elysium
