De Finse heavy/speedmetalgroep Satan's Fall is in rap tempo aan het uitgroeien tot een vaste waarde. Mijn eerste kennismaking met de band is in 2020, als de compilatie Past Of verschijnt en mijn aandacht weet te trekken dankzij de heerlijk belegen albumhoes. De jachtige en energieke oermetal smaakt naar meer en doet in de hoogtijdagen van de pandemie verlangen naar liveoptredens in obscure metalkelders. Met het wat melodieuzere debuutalbum Final Day, dat in datzelfde jaar verschijnt, bewijst Satan's Fall geen eendagsvlieg te zijn. Vooral het heerlijke gitaarwerk is een schot in de roos: de frivole loopjes en harmonieuze leads vliegen de luisteraar om de oren.
Dat de muziek van Satan's Fall een steeds breder publiek aanspreekt, blijkt wel uit het feit dat de heren inmiddels onderdak hebben gevonden bij Steamhammer, dat toch een beduidend grotere reikwijdte heeft dan High Roller Records (het label waar de band eerder resideerde). De randvoorwaarden zijn dus aanwezig om middels het fonkelnieuwe album Destination Destruction een definitieve doorbraak te forceren. Een constante is in ieder geval het artwork, dat ook in dit geval een smakelijke pastiche van clichbeelden is, maar juist daardoor eigenlijk goed werkt. Geldt dat ook voor de muziek? Lukt het het vijftal om zich met Destination Destruction bij zijn grote voorbeelden te scharen?
Wat in ieder geval duidelijk wordt, is dat Satan's Fall op deze langspeler nog meer voor een melodieuze en relatief brave aanpak kiest. De vuige riffs en jachtige tempo's hebben definitief plaatsgemaakt voor melodieuzere heavy metal, waarin de nadruk vooral ligt op prettig in het gehoor liggende riffs en toegankelijke refreinen. Zo is opener Lead The Way een echte heavymetalhymne, die bestaat uit simpele, maar effectieve riffs en wordt opgeluisterd met een korte, pinnige gitaarsolo. Ook No Gods, No Masters is melodieus en klinkt als een smakelijke mengelmoes van Judas Priest en Iron Maiden. Met het ingetogen Monster's Ball krijgen we zelfs een semi-ballad te horen, met vocalen die bij vlagen aan Alice Cooper refereren. Het is een nogal kitscherig nummer dat makkelijk te ridiculiseren is, maar tegelijkertijd heeft de compositie zeker aantrekkingskracht en charme.
Desondanks komt Satan's Fall het beste tot zijn recht in de meest energieke nummers. Garden Of Fire en Afterglow grossieren in smeuge riffs en opzwepende ritmes. En de epische afsluiter Dark Star is vooral erg lekker dankzij het heerlijk jankende, uitbundige gitaarwerk. Hoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik de rauwe en onopgesmukte energie van het debuut wel een beetje mis, is Destination Destruction nog steeds een heel prettig schijfje, dat ongetwijfeld voor een nostalgisch gevoel zal zorgen bij liefhebbers van goed uitgevoerde, klassieke metal.
Tracklist:
1. Lead The Way
2. Garden Of Fire
3. Swines For Slaughter
4. Monster's Ball
5. Afterglow
6. No Gods, No Masters
7. Kill The Machine
8. Dark Star
