In oktober van dit jaar zet de Isralische progressieve metalformatie Obsidian Tide voor het eerst voet op een Nederlands podium. Met het uitstekende optreden tijdens ProgPower Europe te Baarlo geeft het drietal uit Tel Aviv een krachtig visitekaartje af. Hopelijk leidt het optreden tot meer bekendheid, want de muziek van dit gezelschap is bijzonder indrukwekkend. Het debuutalbum Pillars Of Creation (2019) is een waar spektakelstuk, waarin allerlei invloeden - van progressieve metal, progrock, een vleugje folk en atmosferische black metal - feilloos samenkomen. Wie zich een smeltkroes van het oude Opeth (de avontuurlijke composities), Orphaned Land (de orintaalse invloeden), Gojira (de complexe, melodieuze gitaarritmes) en Oak Pantheon (de sfeer) kan voorstellen, komt een eind in de buurt van de unieke sound van deze band.
Vier jaar later ligt met The Grand Crescendo dan eindelijk een opvolger in de schappen. De band is niet over n nacht ijs gegaan. In zes lange, fraai meanderende composities vol avontuur en een wat kortere, instrumentale afsluiter gaat Obsidian Tide met nog meer diversiteit te werk dan op het debuut. De nummers duren gemiddeld rond de tien minuten, maar de composities voelen door hun geweldige, vloeiende opbouw veel minder lang. De band neemt je als luisteraar volledig mee op muzikale ontdekkingsreis. Met name The Invasion On Paradise lijkt wel een Oscarwaardige muzikale speelfilm!
Meer dan ooit speelt het drietal met muzikale contrasten, waardoor de muziek zeer intrigerend en meeslepend wordt. Opener Clandestine Calamities begint bijvoorbeeld heel zachtmoedig en vredig met dromerige, bijna plechtige cleane zang van Avneya en verandert gaandeweg van karakter middels complexe ritmes en expressionistisch gitaarwerk, om uiteindelijk middels een machtige versnelling en langgerekte, transparante grunts van Bieber behoorlijk stevig tekeer te gaan. Beyond draait de zaken om en begint juist met hakkende riffs en grunts, om vervolgens net zo makkelijk een minimalistische passage in te bouwen. Zo schakelt de band voortdurend tussen introspectieve tokkelmomenten met prachtige cleane zang en woest hakkende, progressieve (extreme) metalpassages.
Tussen al dat muzikale machtsvertoon komt het geweldige Halo Crvsher nog het meest in de buurt van een single. Het nummer wordt gekenmerkt door enkele zeer headbangwaardige riffs, stoer ronkende basgitaarpartijen en krachtig drumwerk. Die stevige momenten worden op kunstige wijze gecontrasteerd met prachtige a-capellapassages, die middels folkloristische invloeden en exotisch gitaarwerk uiteindelijk uitmonden in massieve post-metalriffs (en dan weer net zo makkelijk naar rustig brommende, akoestische post-rock terugschakelen). The Field Of Reeds is juist het meest ambitieuze nummer van het album. De track bestaat uit drie delen en duurt meer dan dertien minuten en ook hier verveelt Obsidian Tide geen seconde.
De souplesse en eloquent getaleerde, compositorische elegantie waarmee de band opereert, is bijzonder knap voor een gezelschap dat eigenlijk pas relatief kort actief is. Obsidian Tide is bovendien meer dan louter instrumentale praal. Zo onderscheidt Avneya zich niet alleen met technisch hoogstaand spel, maar legt hij ook enorm veel gevoel in zijn gitaarwerk. Datzelfde geldt voor de cleane zang en zelfs de grunts, die boordevol schoonheid zitten. De toch al rijke sound wordt verder verfraaid door de gastbijdrage op fluit en de ney (een veel in Iraanse, Turkse, Arabische, Koerdische en Armeense muziek gebruikte fluit) van Danielle Sassi (dochter van ex-Orphaned Land-gitarist Yossi Sassi) in het merendeel van de nummers. Met The Grand Crescendo bewijst Obsidian Tide zeker geen eendagsvlieg te zijn. Verplichte aanschaf voor iedere avontuurlijke metalliefhebber!
Tracklist:
1. Clandestine Calamities
2. Beyond
3. The Invasion On Paradise
4. Halo Crvsher
5. The Undying Flames
6. The Field Of Reeds: Part I - Far From The Sun, Part II - The Riverbed, Part III - Paradise Of Deceit)
7. Miracles (The Field Of Reeds Part IV)
