Twee jaar geleden verrast de Duitse heavymetalband The Night Eternal vriend en vijand met het uitstekende debuutalbum Moonlit Cross (2021). De authentieke, ouderwetse heavy metal vol stoere ritmes en buitengewoon smakelijk gitaarwerk blijkt enorm goed te werken, met name dankzij de uitstekende composities, de begenadigde zang van Ricardo Baum en de heerlijke gitaarharmonien van Rob Richter en Henry Kseberg. Het album heeft de afgelopen jaren heel wat luisterbeurten gekregen. Inmiddels ligt opvolger Fatale in de schappen, wederom via het kwaliteitslabel Vn Records. Het album bevat net als zijn voorganger negen nummers, die in totaal iets meer dan veertig minuten in beslag nemen.
Fatale laat geen nieuwe stijlelementen horen. The Night Eternal bouwt voort op de sterke elementen van het debuut. In muzikaal opzicht sluit Fatale dan ook naadloos aan op zijn voorganger: sterke heavymetalnummers met kop en staart, veel melodie en met een licht occult en theatraal randje. De band legt veel energie in de nummers. Het klinkt dan ook bijna alsof alles direct vanuit de studio op plaat is geknald. Daarmee is overigens niet gezegd dat de muziek rommelig zou klinken. Het is eerder het tegenovergestelde: Fatale laat een band horen die waanzinnig goed op elkaar is ingespeeld. Baum lijkt daardoor als zanger ook te groeien: hij klinkt namelijk nog een stuk beter en zelfverzekerder dan op het debuut. Zijn timbre past bovendien perfect bij de muziek.
Vooral de eerste helft van Fatale is ijzersterk. Zo blijkt de voornamelijk in mid-tempo gespeelde opener In Tartarus een bijzonder smakelijk nummer, vooral dankzij de effectieve, goed in het gehoor liggende riffs. Dat gitaarwerk is in alle nummers de kers op de taart. Prince Of Darkness staat vol prima, op Iron Maiden-leest geschoeide galoppeerriffs. Ionean Sea laat een epischere kant van de band horen. Het is een van de ambitieuzere tracks op het album en blinkt uit dankzij de harmonieuze leads en het melodieuze gitaargepiel. Stars Guide My Way kent een heerlijke, uitgesponnen solo, maar de fade-out aan het einde is jammer.
Ten opzichte van het debuut valt op dat The Night Eternal is gegroeid qua composities. Die zijn vaak diverser en dynamischer (met het uitstekende Prometheus Unbound als lichtend voorbeeld). Afsluiter Between The Worlds valt niet alleen op door de heerlijke instrumentatie, maar ook door de soepele, natuurlijk vloeiende compositie. Net als zijn voorganger blijkt Fatale dan ook een hoge herspeelwaarde te hebben. In de paar maanden dat het schijfje uit is, heeft het al heel wat luisterbeurten gekregen. De muziek ligt namelijk enorm goed in het gehoor.
Het enige dat Fatale inlevert ten opzichte van Moonlit Cross is het ontbreken van een echte uitschieter, zoals Son Of Sin op dat debuut. In plaats daarvan is The Night Eternal consistent goed daar valt ook veel voor te zeggen. Wie authentieke heavy metal een warm hart toedraagt, kan niet om deze langspeler heen.
Tracklist:
1. In Tartarus
2. Prince Of Darkness
3. We Praise Death
4. Ionean Sea
5. Stars Guide My Way
6. Run With The Wolves
7. Prometheus Unbound
8. The Requiem
9. Between The Worlds
