Het Duitse label Vn Records staat vooral bekend als hofleverancier van kwalitatief hoogstaande black metal. Zo biedt het label in verleden en heden onderdak aan niet de minste namen. Bands als Nagelfar, Endstille, Funeral Procession, The Ruins Of Beverast en Urfaust hebben immers al lang en breed hun meerwaarde bewezen. Toch hebben de personen achter het label ook een uitstekend neusje voor kwaliteit als het aankomt op andere genres, zoals occulte rock en authentieke heavy metal. Met name het legendarische The Devil's Blood springt in het oog, maar we zouden bijna vergeten dat Vn ook werk van GOLD, Castle, King Dude en Vanderbuyst heeft uitgebracht.
Sinds 2020 mag het uit Essen afkomstige The Night Eternal aan dit lijstje worden toegevoegd. Het Duitse kwintet blinkt uit in authentieke, ouderwetse heavy metal, die met veel gevoel voor stoere ritmes en met smakelijk gitaarwerk wordt gebracht. Na een ep verschijnt eind vorig jaar het debuutalbum Moonlit Cross. En hoewel het op basis van de albumhoes en bandnaam gemakkelijk is om te denken dat dit onder het type 'dertien in een dozijn' valt, blijkt niets minder waar. The Night Eternal laat hierop namelijk horen met kop en schouders boven het gros van de hippe retrobandjes uit te steken. Dit album verdient het om te worden gehoord!
Wat is er dan zo prettig aan Moonlit Cross? Ten eerste is dat het met veel smaak geserveerde gitaarwerk van de tandem Rob Richter en Henry (met anonieme achternaam), die de acht volledige tracks op het album (het intro Manbelyst laten we even buiten beschouwing) vakkundig volgestouwd hebben met gepassioneerde riffs, gelikte harmonien en een sporadische, stijlvolle soleersessie (die nooit patserig wordt, maar altijd in dienst van de compositie blijft staan). Die composities vormen overigens het tweede punt dat The Night Eternal voor heeft op de talloze collegabands die de 'retrokaart' spelen. Ze zijn stoer, episch en tegelijkertijd verdomde catchy; een combinatie die slechts weinig beginnende bands beheersen. Denk aan een combinatie van het oudste werk van Iron Maiden met een scheut Manilla Road, gecombineerd met een licht, theatraal Ghost-randje. De gepassioneerde zang van Ricardo Baum is af en toe op het randje, maar past tegelijkertijd perfect bij de pure en oprechte stijl van heavy metal die de band omarmt.
Hoewel er geen slechte tracks op Moonlit Cross te vinden zijn, zorgen twee uitschieters ervoor dat ik de laatste maanden steeds opnieuw terugkeer naar dit album. Ten eerste is dat het stoere en tegelijkertijd frivole Elysion (Take Me Over), een dijk van een track die vooral uitblinkt door het machtige, bercatchy refrein en zijn heerlijke riffs. Het absolute hoogtepunt is echter Son Of Sin, dat begint met een onweerstaanbaar, pront basloopje dat zo uit de koker van Steve Harris had kunnen komen. Als de gitaartandem hierop inhaakt en drummer Aleister Prkelt het geheel afroomt met een heerlijk galoppeerritme spat de Iron Maiden-verheerlijking uit de speakers. De band kopieert zijn helden echter niet blindelings, maar slaagt erin de track een epische, ietwat occulte en energieke 'vibe' mee te geven.
Ook op momenten dat het tempo iets omlaag gaat, weet The Night Eternal te overtuigen. Zo begint Shadow's Servants met een trager en wat omineus ritme, waardoor de epische en occulte kant van de band wat meer belicht wordt, om pas halverwege een prettige versnelling in te zetten. Toch maakt het energieke Prison Of Flesh duidelijk waar de echte kracht van dit gezelschap ligt: in opzwepende, vol enthousiasme gebrachte uptempokrakers. En daarvan zijn er genoeg te vinden op dit album. De speelduur van veertig minuten vliegt dan ook voorbij en het verslavingsgevaar is groot. Reken je groepen als Idle Hands en In Solitude tot je favorieten, dan is er geen enkel excuus om The Night Eternal te negeren.
Dit soort muziek zou het perfect doen op een feestje als de 'Hardrock Hideout' de traditionele pre-party van Roadburn, die vaak in het teken staat van onopgesmukte oldschoolverering. Ik ben ervan overtuigd dat The Night Eternal de tent zou afbreken. Metal met hoofletter 'M', geschreven volgens het grote handboek der zware metalen, maar met meer dan voldoende pit, spelplezier en compositorisch vernuft gebracht om zelfs de grootste scepticus tot een voorzichtig gebalde vuist ter ere van de metalgoden te verleiden.
Tracklist:
1. Manbelyst
2. Elysion (Take Me Over)
3. Cloaked In Darkness
4. Son Of Sin
5. Deadly As A Scythe
6. Shadow's Servants
7. Prison Of Flesh
8. Closeness In Suspension
9. Moonlit Cross
