Wie denkt dat de 62-jarige Phil Campbell al bijna toe is aan zijn pensioen, heeft het mis. Het lijkt er juist eerder op dat de Welshman pas net begonnen is. Na twee ep's, een studioalbum en een liveplaat, komen Phil (slaggitaar), zijn zonen Todd (leadgitaar), Tyla (basgitaar), Dane (drums) en niet-familielid Joel Peters (zang) met een nieuwe banger. Het derde studioalbum van Phil Campbell And The Bastard Sons genaamd Kings Of The Asylum laat de hardrockfan nog altijd genieten.
In februari van dit jaar kwam de knaller Live In The North uit. Dat was tevens de eerste keer dat het grote rockpubliek kennismaakte met de nieuwe zanger Joel Peters. Hij verving Neil Starr, die tot 2021 de leadvocals voor zijn rekening nam en medeverantwoordelijk was voor de eerste albums en ep's. Het livealbum liet al zien dat Peters goed meekan met de Campbells. Zijn duidelijke teksten kun je ook goed horen op de nieuwe plaat. Bestond The North nog deels uit covers van Campbells voormalige baas Lemmy Kilmister, Kings Of The Asylum bevat alleen maar eigen werk.
Je kan er niet omheen: de nalatenschap van Motrhead blijft aanwezig. Dat is niet op alle nummers per se te horen, maar de invloeden komen wel duidelijk terug op het nostalgisch klinkende The Hunt en de titeltrack Kings Of The Asylum. Het laatstgenoemde lied bevat een bluesondertoon en doet denken aan verschillende live-uitvoeringen van Just Cos You Got the Power. Kings Of The Asylum zou volgens Lemmy best een slow beautiful song kunnen zijn. Helaas is de beste man al een tijdje niet meer onder ons.
Niet alleen rocklegende Lemmy wordt tussen de regels door geerd op het album. In Hammer And Dance - naast Schizophrenia als single uitgekomen - brengt Phil een ode aan Jimmy Page, met een bridgeriff die veel wegheeft van Moby Dick van Led Zeppelin. Peters stem lijkt daarnaast in dit refrein aardig veel op die van Volbeat-frontman Michael Poulsen.
Campbell en zijn bastaardzonen nemen je mee in hun asiel. Ze blijven erin hangen, zetten de deuren wagenwijd open, steken sommige kamers in brand, maar het lijkt niet vervelend te worden. Hardrock blijft voortleven en de band neemt daar geen afstand van. Het geeft Wales, misschien een kleine broer als het gaat om rock-'n-roll op het Britse eiland, een exportproduct om trots op te zijn. Over pure rock-'n-roll gesproken: het laatste officile nummer Maniac brengt de luisteraar weer in die toestand. Peters geeft het daarnaast ook duidelijk weer: Fuck your job, fuck your life, fuck you. Eigenlijk wordt alles verworpen, behalve de stevige rock-'n-rollmuziek.
Tracklist:
1. Walking In Circles
2. Too Much Is Never Enough
3. Hammer And Dance
4. Strike The Match
5. Schizophrenia
6. Kings Of The Asylum
7. The Hunt
8. Show No Mercy
9. No Guts! No Glory!
10. Ghosts
11. Maniac
12. Monster
