Twee jaar geleden verschijnt de Duitse blackmetalband Thron voor het eerst op mijn radar dankzij het zeer sterke Pilgrim (2021). Die plaat blijkt een schot in de roos: de bijna ideale mengeling van Necrophobic, Dissection en Naglfar zorgt voor heerlijke blackmetalnummers die vol staan met ijskoude, melodieuze riffs en epische leads. Het is niet voor niets dat het kwintet uit het Zwarte Woud onderdak heeft gevonden bij het gerenommeerde Listenable Records. Thron vindt het wiel weliswaar niet opnieuw uit, maar levert puur, gitzwart vakmanschap, waardoor Pilgrim nog altijd regelmatig zijn rondjes draait.
Anno 2023 keert de groep terug met zijn inmiddels vierde langspeler. Gitarist Ravendust en drummer Jschu Kser (naast drummer bij onder andere Aara ook bekend als gitarist van Forgotten Tomb) zijn nieuw in de gelederen. Deze bezettingswisselingen hebben qua muzikale stijl nauwelijks consequenties gehad. Thron kiest immers nog steeds voor een sound die in het verlengde van bovengenoemde bands ligt. De luisteraar krijgt elf sterke blackmetalcomposities voor zijn kiezen, voorzien van een transparante en krachtige productie, waarin de band moeiteloos laveert tussen onderkoelde, melodieuze leads, stuwende midtempo-passages en sinistere tremoloriffs.
De composities zitten stuk voor stuk uitstekend in elkaar en zitten vol snedig gitaarwerk en herkenbare, duistere refreinen. Die worden overigens met overtuigingskracht vocaal kracht bijgezet door frontman SAMCA. Zijn bijtende zang zorgt voor een kil randje. Tegelijkertijd bevatten de nummers over het algemeen voldoende verdiepende elementen om ook op de langere termijn boeiend te blijven. Het materiaal is niet bijzonder complex of technisch, maar de nummers bevatten door verrassende tempowisselingen of een sporadische, vlammende thrashriff voldoende aankopingspunten om meerdere luisterbeurten te blijven boeien.
Dat de mannen weten waar ze mee bezig zijn, blijkt uit de constatering dat er nauwelijks zwakke broeders op Dust te vinden zijn. Positieve uitschieters zijn er wel. Die zijn vooral in de eerste helft te vinden. Zo geeft Thron met de openingstrack Dying In The Mud een zeer overtuigend visitekaartje af dankzij de giftige, op Watain-leest geschoeide melodieuze riffs (denk aan Sworn To The Dark). Ook Into Oblivion en Martyr onderscheiden zich in positieve zin met hun prachtige gitaarwerk. Return verruilt melodie voor ongebreidelde, bitterkoude agressie. In de furieuze blastbeatpassages horen we elementen van Dark Funeral en Thy Primordial, al vertraagt Thron ook hier op kunstige wijze naar meeslepend, Dissection-achtig vaarwater. En The Golden Calf imponeert met zijn mengeling van orthodox blackmetalgeweld en bij vlagen technisch hakkend riffwerk.
Er valt dus veel te genieten op dit album. Vormt Dust daarmee de definitieve doorbraak voor Thron? Helemaal overtuigd daarvan ben ik nog niet. Want hoe kwalitatief sterk de muziek ook is, de band opereert wel in een genre dat al volledig ontdekt en uitontwikkeld is. De composities missen over het algemeen nog net de klasse en zeggingskracht van de klassiekers van Dissection of van het briljante laatste werk van Necrophobic. Maar goed, dat is het verschil tussen een geniaal en een goed album. Uiteindelijk is Dust een aanrader voor iedere liefhebber van kwalitatief goed in elkaar zittende black metal vol duister en spannend gitaarwerk.
Tracklist:
1. Dying In The Mud
2. Return...
3. The True Belief
4. The Golden Calf
5. Monologue
6. The Eve
7. Into Oblivion
8. In Tyranny Of I
9. Face Of Despair
10. The Wrong God
11. Martyr
