Hoe herkenbaar is dat precies? Welnu, wie zijn klassiekers kent, hoort op Pilgrim de ideale mengeling van Dissection, Necrophobic en Naglfar. De geanonimiseerde gitaristen PVIII en TVII strooien met ijskoude, zeer melodieuze riffs en epische leads. De geest van Jon Ndtveidt is nooit ver weg. Met name To Dusk had qua onderkoelde, zeer effectieve melodielijnen niet misstaan op Storm Of The Light's Bane. Het gitaarwerk herinnert echter op veel meer momenten aan het werk van deze Zweedse grootmeesters. De felle strot van SAMCA doet dan weer regelmatig denken aan die van Kristoffer Olivius (Naglfar), terwijl het vuige, thrashende The Valley Of The Blind een nadrukkelijk Watain-stempel draagt.
De negen composities op Pilgrim mogen dan nauwelijks origineel zijn, de uitvoering mag er wezen. Er staat geen zwakke broeder tussen en ondanks de gemiddelde lengte van ruim vijf minuten bevatten de nummers nauwelijks overbodige elementen. Zelfs het ruim acht minuten durende The Reverence, dat wat gelaagder en ritualistischer is dan de rest van de tracks, weet moeiteloos te boeien. Bovendien heeft het schijfje een werkelijk fantastische, old-school productie meegekregen: verraderlijk transparant en toegankelijk, maar daardoor des te effectiever in het creren van een kille, onderkoelde sfeer.
Het behoeft geen verdere toelichting voor wie dit schijfje het meest geschikt is. Liefhebbers van vurig gebrachte black metal vol sinistere melodien zullen immers smullen van het maal dat Thron opdient. Hoewel de Duitsers het niveau van de beste Dissection- en Necrophobic-albums niet helemaal weten te evenaren, komen ze verdomd dicht in de buurt. Hopelijk kunnen we de mannen snel live aan het werk zien. Tot dan zal Pilgrim ongetwijfeld nog heel wat rondjes gaan draaien.
Tracklist:
1. The Prophet
2. To Dusk
3. Nothingness
4. Hosanna In The Highest
5. Epitome
6. The Reverence
7. The Valley Of The Blind
8. Den Of Iniquity
9. Gaia
10. Into Disarray
