Nu de temperaturen stijgen en de dagen langer zijn, zullen veel muziekliefhebbers ervaren dat ook de keuze voor bepaalde genres verandert. Zo merk ik persoonlijk dat deze tijden me toleranter maken voor veel melodieuze metalgenres, waaronder power metal. Bombastische overdaad rondom fantasievolle themas werkt over het algemeen toch beter op zonovergoten dagen, waarop het humeur vaak al beter is dan op gure herfstdagen, waarop dergelijk symfonisch gekletter al snel wat potsierlijk wordt. En hoewel de naam anders doet vermoeden, bieden deze dagen dus uitstekende omstandigheden om het nieuwe Frozen Crown-album Call Of The North aan een aantal luisterbeurten te onderwerpen.
Dit Italiaanse gezelschap maakt power metal met hoe kan het ook anders een behoorlijk symfonische inslag. Daarmee ligt een vergelijking met Rhapsody Of Fire natuurlijk voor de hand, maar regelmatig doet Frozen Crown met zijn vingervlugge gitaarwerk, jachtige tempos en (over)enthousiaste dadendrang ook denken aan Dragonforce. Zangeres Giada Etro (die in het dagelijks leven overigens als tandarts werkt, in het kader van de nutteloze maar interessante weetjes), herinnert qua stemgeluid dan weer vooral aan Brittney Hayes (Unleash The Archers). Haar stemgeluid is niet groots, maar ze compenseert het relatief beperkte bereik met een flinke dosis energie.
Met het titelnummer geeft het kwintet een aardig visitekaartje af. Het vingervlugge gitaarwerk en het aanstekelijke refrein smaken naar meer. De track heeft weliswaar een hoog suikerspingehalte, maar weet desondanks te bekoren. Zo zorgt Frozen Crown op meerdere momenten voor een dikke glimlach. Victorious is nog zon heerlijk nummer, dat in eerste instantie nog begint als een wat futloze ballad, maar al snel een paar tandjes bijschakelt middels een erg fijne versnelling. Etro kan zich hierin bovendien op positieve wijze onderscheiden: ondanks de clichmatige tekstuele inhoud heeft het nummer een vermakelijk hoog meezinggehalte. Het frivole Now Or Never kan buigen op het zeer solide gitaarwerk van Federico Mondelli en Fabiola Bellomo, die niet alleen stoere riffs, maar ook de nodige frivole loopjes en melodieuze solos uit hun mouw schudden.
Toch is het niet alleen barokke grandeur wat de klok slaat. Zoals vaker in dit genre daalt de kwaliteit van de muziek zienderogen naarmate het tempo naar beneden gaat. Het logge Black Heart, dat zelfs wat naar moderne thrash metal neigt met zijn groovende riffs, is wat eentonig. Datzelfde adjectief is van toepassing op het wel erg kinderachtige One For All, dat door zijn flauwe refrein vooral een geeuw opwekt. De meest opmerkelijke track is echter In A Moment. Het lijkt alsof de groep hier een soort collectieve neurose heeft opgelopen. De voortdurende tempowisselingen werken al snel op de zenuwen. Steeds wanneer de band een smakelijke riff produceert, zorgt een plotselinge versnelling in het drumwerk, onhandig gentegreerde orkestratie of een niet passende zanglijn voor roet in het eten.
Ondanks deze mindere punten is Call Of The North nu ook weer geen slecht album. Bij vlagen is zelfs te horen dat Frozen Crown met de grote jongens en meiden in het genre meekan. Maar al met al mist dit album de coherentie en het vakmanschap om van begin tot eind te boeien. Het eindresultaat is dus wisselend, maar de liefhebbers van bovengenoemde bands zullen vast uit de voeten kunnen met deze muziek. En ach, het is zomer, dus de stemming is al beter. In de winter zal het oordeel misschien een paar tienden lager uitvallen.
Tracklist:
1. Call Of The North
2. Fire In The Sky
3. Black Heart
4. Victorious
5. In A Moment
6. Legion
7. Until The End
8. Now Or Never
9. One For All
10. Far Away
