Nondeju! Phlebotomized flikt het weer. De nucleus accumbens in mijn brein reageert meteen op de eerste klanken van Clouds Of Confusion. Die sensatie ken ik. De eerste kennismaking met het meesterwerk Deformation Of Humanity (2019) gaf ook dat gevoel. Iedere volgende luisterbeurt is een beloning. Twee jaar later had de ep Pain, Resistance, Suffering niet datzelfde effect. De donkere, complexe benadering die het comeback-album kenmerkt heeft plaatsgemaakt voor een benadering die iets eenvoudiger en toegankelijker is. Clouds Of Confusion weet wel weer volledig te overtuigen. De productie van dopamine draait op volle toeren.
Phlebotomized speelt progressieve death op hoog niveau. In de jaren negentig maakte de band naam met hun "death metal met een twist". Het debuut Immens Intense Suspense (1994) is een absolute klassieker en wie het album nog niet kent, doet er goed aan dit huzarenstukje in de Nederlandse muziekgeschiedenis alsnog te beluisteren. Gitarist/zanger Tom Palms heeft de band na zestien jaar afwezigheid laten herrijzen, met toetsenist Rob op 't Veld, grunter Ben de Graaff, drummer Alex Schollema, gitarist Dennis Bolderman en bassist Andr de Heus. Met Deformation Of Humanity heeft de formatie opnieuw voet aan de grond gekregen, waarna Thijs van der Sluis als derde gitarist aan de bezetting is toegevoegd.
De complexe songstructuren en het samenvoegen van elementen uit verschillende stijlen zijn het handelsmerk, maar zo uniek en baanbrekend als in de jaren negentig is de muziek niet meer. Het gebruik van toetsen en orkestratie is tegenwoordig redelijk ingeburgerd in het deathgenre. Wat wel overeind is gebleven, is het eigenzinnige, inventieve karakter, de aandacht voor details en de door progrock benvloede songstructuren. Daarbij moet worden opgemerkt dat de formatie met deze plaat wel redelijk binnen de lijntjes van klassieke death blijft kleuren. Het krachtige gegrom van Ben de Graaff komt goed uit de verf en met drie gitaristen wordt ruim voldoende tegenwicht geboden aan de franje die toetsenist Rob op 't Veld toevoegt aan het geheel.
Voor wie bekend is met de band, zal de manier waarop deze naadloos kan schakelen tussen verschillende genres geen verrassing zijn. Neem bijvoorbeeld A Unity Your Messiah Pre Claimed, de tweede single met dat jazzy introotje. Bury My Heart Reprise lijkt een instrumentale track en halverwege wordt opeens de strategie omgegooid. De eerste tracks op de plaat zullen de wenkbrauwen ook doen fronsen. Opener Bury My Heart sluipt zo stiekem naar Alternate Universe dat ik het de eerste luisterbeurt niet eens in de gaten had. En is Desolate Wasteland, fraai ingeleid door Lachrimae, nou wel of geen volledige track? Het is een vreemde opzet, maar het past bij Phlebotomized en het werkt. Liefhebbers van rechttoe-rechtaan death zullen het allemaal te zweverig vinden, maar bewonderaars komen volledig aan hun trekken en krijgen hier niet snel genoeg van.
Het album als geheel is minder somber dan de voorganger, een tikkeltje rechtlijniger, energieker en agressiever. Iedere noot is weloverwogen, iedere wending is doordacht. Uitschieters zijn het schitterende Pillar Of Fire, Bury My Heart Reprise met die lange, hemelse inleiding en de afsluiter Context Is For Kings (Stupidity And Mankind), het meest klassieke deathnummer op de plaat. De opbouw na de break is fabelachtig mooi. De muziek heeft veel ruimte en de pianomelodien schitteren over de hele lengte van de plaat, maar dankzij het gitaargeweld overheersen zij niet.
Met Clouds Of Confusion is Phlebotomized er opnieuw in geslaagd mijn beloningscentrum te prikkelen. Vrijwel iedere track bevat wel iets wat de aanmaak van dopamine stimuleert. Receptoren ontvangen de signalen van het gelukshormoon en sturen dit weer door. I love it.
Tracklist:
1. Bury My Heart
2. Alternate Universe
3. Lachrimae
4. Desolate Wasteland
5. Destined To Be Killed
6. Pillar of Fire
7. Bury My Heart Reprise
8. Death Will Hunt You Down
9. A Unity Your Messiah Pre Claimed
10. Dawn Of Simplicity
11. Context Is For Kings (Stupidity And Mankind)
