Het zal de Phlebotomized-fans niet ontgaan zijn dat de heren vorig jaar in de studio waren voor het opnemen van een ep. Heeft de band iets gecreerd wat oude tijden doet herleven, of is Pain, Resistance, Suffering een nieuwe stap in de muzikale ontwikkeling van Phlebotomized? Terugkijken naar de jaren negentig is niet eerlijk. Ondanks dat de band sinds 2013 weer te zien is op de podia, is het comeback-album Deformation Of Humanity (2018) namelijk opgenomen met de nieuwe bezetting, met alleen gitarist/zanger Tom Palms als origineel bandlid.
In eerste instantie wordt de weg gevolgd die met Deformation Of Humanity is ingeslagen. It Will Pass... is een schitterende, instrumentale inleiding. De eerste klanken van de titeltrack bevatten een opvallende overeenkomst met die van het titelnummer Deformation Of Humanity. Het getuigt van vakmanschap dat het titelnummer, met slechts twee minuten speeltijd, een volledige track is. Er is zelfs ruimte voor een solo. Ik ben niet altijd lovend geweest over de grunts van Ben de Graaff (ex-Sepiroth), maar zijn stemgeluid past goed bij Phlebotomized en op de ep komen zijn grunts absoluut beter uit de verf. Het geruststellende gevoel dat Pain, Resistance, Suffering voortborduurt op het laatste album is echter van korte duur en blijkt deels onterecht.
No Surrender is geen slecht nummer, helemaal niet zelfs, maar het is toch even omschakelen als je de ep voor de eerste keer beluistert met een bepaalde verwachting. Zeker als die verwachting ook nog eens wordt bevestigd door de eerste twee nummers. Na meerdere luisterbeurten blijkt echter verveling op de loer te liggen. In mijn geval heeft dat twee oorzaken; het toetsenspel van Rob op t Veld is zowel de kracht als de zwakte van Phlebotomized en datzelfde geldt voor de passages met cleane zang. In No Surrender halen de toetsen en de cleane zang de kracht volledig uit het nummer. Datzelfde geldt voor Collusion Starts Here, waarin eveneens meer ruimte is voor cleane zang en toetsen. Dat gaat ten koste van de gitaren en de brute vocalen. Beide nummers zijn relatief catchy en eenvoudig qua songstructuur, terwijl ik juist gecharmeerd ben van de donkere, complexe benadering die Deformation Of Humanity kenmerkt. Ik ben ervan overtuigd dat dit een smaakkwestie is.
You Have No Idea is een cadeautje van slechts anderhalve minuut. De zware riffs in GPS (Global Problems Served) vind ik geweldig en ook het trage, relatief ingetogen Beheaded Identity kan ik zeker waarderen. Sterker nog, die track heeft op mij hetzelfde effect als het instrumentale Disederatum op het laatste album. In eerste instantie is er de verrassing, maar daarna gaat steevast de volumeknop omhoog. De cleane vocalen en de toetsen dragen in Beheaded Identity juist enorm bij aan het luisterplezier, maar de hoofdrol is voor drummer Alex Schollema.
Het blijkt maar weer slechts een koord te zijn waarop Phlebotomized zich begeeft. In die zin is er niets veranderd. De band uit het Zuid-Hollandse Rozenburg was, is en blijft eigenzinnig. Voor mij staat dankzij Pain, Resistance, Suffering definitief vast dat Deformation Of Humanity een meesterwerk is.
Tracklist:
1. It Will Pass
2. Pain, Resistance, Suffering
3. No Surrender
4. Beheaded Identity
5. You Have No Idea
6. Collusion Starts Here
7. GPS
