Het is lang stil geweest rondom de melodieuze powermetalgroep Dragonland. Meer dan tien jaar geleden verschijnt met Under The Grey Banner (The Dragonland Chronicles Part III) (2011) de laatste langspeler. In het begin van deze eeuwwisseling weten de Zweden redelijk wat internationale interesse te vergaren. Het zijn met name de op het oudere werk van Rhapsody genspireerde albums Holy War (2002) en Starfall (2005) waarmee het gezelschap zichzelf op de kaart weet te zetten. De muziek is weliswaar niet bijster origineel, maar de uitvoering is uitstekend en met name het prima gitaarwerk valt in positieve zin op. Met The Power Of The Nightstar keert Dragonland terug in de schijnwerpers, met nieuwe drummer Johan Nunez (Firewind) in de gelederen. In hoeverre is de muziek van het sextet nog actueel anno 2023?
De buitengewoon kitscherige albumhoes die nog het meest weg heeft van een soort groteske Avatar meets Star Wars-mengelmoes doet het ergste vrezen, maar gelukkig zijn niet alle eerste indrukken terecht. Want ook al is de muziek van deze Zweden ontegenzeggelijk nogal pompeus en barok echt uit de bocht schieten doet het gezelschap niet. Vaak blijft de muziek zelfs nogal wat braaf, met veel nadruk op sterke melodie- en zanglijnen en ondersteunende keyboardpartijen die voor een bombastisch en futuristisch tintje zorgen. Zo klinken A Light In The Dark, Celestial Squadron en Resurrecting An Ancient Technology als een combinatie van Pagans Mind en Kamelot, waarbij vooral laatstgenoemde track zich weet te onderscheiden met zijn filmische refrein.
De muziek van Dragonland ligt lekker in het gehoor en wordt professioneel uitgevoerd, maar kleurt vaak iets te veel binnen de lijntjes. Het zijn dan ook de momenten waarop de mannen een tandje bijschakelen die het meest memorabel zijn. Zo behoort het flitsende, met vingervlugge keyboard- en gitaarpartijen aangeklede Flight From Destruction tot een van de hoogtepunten, vooral dankzij het pakkende refrein. Het energieke, verhalende A Threat From Beyond The Shadows (dat met bombastisch toetsenwerk is gelardeerd en zelfs enkele grunts bevat) en het aan Bal-Sagoth herinnerende Final Hour laten horen hoe Dragonland kan klinken als de groep de handrem loslaat.
Tegenover dat soort fraais staan enkele midtempo-nummers die niet bepaald bijzonder zijn. Zo is Through Endless Galaxies eigenlijk vooral wat aan de saaie kant. De zang van Heidgert eist hier de hoofdrol op, maar hij kan het nummer niet helemaal dragen. De plaat is ook aan de lange kant. Met een speelduur van ruim een uur ebt de aandacht tegen het einde weg, vooral als de epische afsluiter Journeys End eigenlijk relatief weinig memorabele melodielijnen blijkt te bevatten. Ook de wat kazige M83-cover Oblivion had niet per se gehoeven. De muzikanten zijn kundig genoeg om nergens door de ondergrens te zakken, maar dit laatste kwartier doet wel afbreuk aan een verder degelijk album.
De beschaafde en solide power metal van Dragonland is voorzien van een even keurige productie, die ervoor zorgt dat de muziek lekker in het gehoor ligt. En daarmee is het album eigenlijk perfect samengevat: keurige, professionele power metal waar niets mis mee is, maar waar de genreliefhebber ook niet euforisch van zal worden. De plaat zal dan ook vooral interessant zijn voor powermetalfans die met nostalgie terugkijken op de tijden dat dit soort symfonische muziek schering en inslag was op labels als Arise Records en Limb Music.
Tracklist:
1. The Awakening
2. A Light In The Dark
3. Flight From Destruction
4. Through Galaxies Endless
5. The Scattering Of Darkness
6. A Threat From Beyond The Shadows
7. Aphelion
8. Celestial Squadron
9. Resurrecting An Ancient Technology
10. The Power Of The Nightstar
11. Final Hour
12. Journeys End
13.Oblivion (M83-cover)
