Doorgaans houd ik core-verwante genres op gepaste afstand. Als u onze videoclips-rubriek enigszins volgt (en als u dat niet doet: ga dat eens doen dan!) zal u weten dat metalcore en deathcore ruim vertegenwoordigd zijn. Het probleem van zo'n overvol genre is dat het al snel allemaal hetzelfde klinkt. Het vergt moed, doorzettingsvermogen en diepgaande fascinatie voor het genre om de underground-pareltjes te vinden. Lorna Shore is echter anders.
Sinds Will Ramos (A Wake In Providence, False Images, Monument Of A Memory, Secrets Don't Sleep) de openstaande vacature achter het gilstokje van deze Amerikaanse band is gaan vervullen, hield ik een oogje in het zeil. Daar waar de gemiddelde deathcore-grunter slechts een paar gruntstijlen aankan en, god verhoede, het soms ook nog eens nodig vindt om met matige cleane vocalen de rest van de muziek te ontsieren, heeft Will een complete trucendoos ter beschikking, die zelfs spraakwetenschappers sprakeloos (pun intended) maken. Check de 'OPERATION: Throat Camera'-video op YouTube. Verder kent hij zijn beperkingen op het cleane vlak en beperkt hij zich in dat opzicht tot gefluister.
Toen de Amerikaanse band dan ook afgelopen 14 september de videoclip bij Pain Remains I: Dancing Like Flames op de wereld afvuurde, ging ik er eens goed voor zitten. Maar wat een chille zes minuten smerig lomp roswerk moest worden, waar ik vol energie uit zou komen, werd ik met verbazing en stilzwijgen achtergelaten. Ik werd overvallen. Ik werd overvallen door een karrenvracht aan what-the-fuck-momenten. Hoe dan?
Het allereerste waar ik aan moest denken, was Dimmu Borgir. Dat vergt natuurlijk enige uitleg, maar daar zit ik hier voor. De nieuwe single deed mij denken aan Forces Of The Northern Night, waarin de Noorse black-metalband samenwerkt met een compleet symfonisch orkest en een koor. De traditionele valkuil van een overvol geluid en een beperkte toegevoegde waarde werd vakkundig voorkomen door de composities speciaal voor deze 'sessiemuzikanten' te herschrijven. Op dezelfde manier heeft Lorna Shore de symfonische elementen vakkundig ingezet: Niet als matig synthesizer-trucje om een welhaast geforceerd atmosferisch onderlaagje in een intro te bewerkstelligen en er vervolgens op los te beuken, maar als volwaardig onderdeel van de compositie waar niet alleen veel tijd en aandacht aan besteed is, maar duidelijk ook expertise aan te pas is gekomen. What the fuck!
Dan over naar de heer Ramos. Wat weet deze vent een strot te trekken. Hij beschikt niet alleen over een indrukwekkende gutterale putgrunt, maar schudt ook ijzige screams en satanische doodsrochels uit de mouw alsof het niets is. Daarbij varieert hij niet alleen in toonhoogte, maar ook in snelheid. Zo zijn er verstaanbare doomachtige en symfonische stukken waarin hij de tijd neemt om zijn boodschap over te brengen, maar ook stukken waarin hij volledig losgaat en zich kan meten met de beste rappers, maar dan in gruntstijl. Dat wil ik Emimen nog wel eens horen doen. Dat is een leugen trouwens, maar: What the fuck 2!
En dan hebben we het nog niet eens gehad over zijn bandmakkers. Doordat de eerdergenoemde elementen zo opvallen, lijken de drums en gitaren welhaast een ondersteunende rol te spelen. Niets is echter minder waar. Lorna Shore zou niks zijn zonder de fantastisch gepositioneerde versnellingen en vertragingen in alleen al de kickdrum. Austin Archey benut echter ook de andere onderdelen van zijn pannenset optimaal en houdt het daarmee continu interessant. In alle eerlijkheid lijken de gitaren nog wel het meest in een dienende rol te zijn geperst. Met name als er akkoorden gespeeld worden. Maar gelukkig is er meer. Zodra er losse noten gespeeld worden, wordt de boel interessant. En dan heb ik het nog niet eens gehad over die geniaal geplaatste, fantastische gitaarsolo's. Wat op het eerste gehoor helemaal niet past, wordt tot een prachtig amalgaam gesmeed om de vingers bij af te likken. What the... Nee! Nee, nee. Nee..., die is te makkelijk. Te voorspelbaar. Dat is Lorna Shore-onwaardig.
Nee, die nummer drie bewaar ik voor de eerder genoemde videoclip. Het is het eerste deel van de Pain Remains-trilogie. Wie echter uitkeek naar brute banale bottenbrekers, lugubere demonische naargeestigheid en opgefokte sinistere horrortaferelen (vrij naar het driewoorden-albumnamen-adagium van Dimmu) voorzien van allerlei flitsende lichteffecten, heeft pech. Niets van dat. Wat dan wel? Kijkt u zelf maar. Ik bedoel dan dus de volledige trilogie - hier de titels voor de volledigheid: Pain Remains I: Dancing Like Flames, Pain Remains II: After All I've Done, I'll Disappear en Pain Remains III: In A Sea Of Fire dus. U moet er wel even ruim twintig minuten voor uittrekken, maar ik garandeer u: What the fuck 3!
Rest mij nog een concluderend compliment uit te delen aan het productieteam. Zowel de videoclips als de plaat zitten werkelijk subliem in elkaar. Er is duidelijk niets aan het toeval overgelaten. Wills stem ligt niet alleen geweldig in de mix, maar luister ook eens naar die fade-outs of die ene stilte die beindigd wordt door de heftige teug adem die hij neemt om in intense grunt uit te barsten. De eerder genoemde symfonische elementen zijn geen pseudo-creatieve inval van een keyboard-speler die met een matig solootje zijn '30 seconds of fame' opeist, maar zijn vakkundige gentegreerde orkestraties, waarvan de sound op geniale wijze verweven is met de rest. Wow!
Tracklist:
1. Welcome Back, O' Sleeping Dreamer
2. Into The Earth
3. Sun//Eater
4. Cursed To Die
5. Soulless Existence
6. Apotheosis
7. Wrath
8. Pain Remains I: Dancing Like Flames
9. Pain Remains II: After All I've Done, I'll Disappear
10. Pain Remains III: In A Sea Of Fire
