De wortels van de Zweedse progressieve rockgroep Kaipa rijken diep. De band is opgericht in 1973 en brengt in de jaren zeventig en tachtig vijf releases uit. In die begindagen maakt de dan zeventienjarige gitarist Roine Stolt, die later met The Flower Kings zou uitgroeien tot een van de meest vooraanstaande bands in het progressieve rockgenre, deel uit van de line-up. Na Nattjurstid (1982) geeft de band de pijp aan Maarten. Pas twintig jaar later, in 2002, maakt Kaipa een herstart, wederom met Stolt (tijdelijk) in de line-up. Notes From The Past blijkt een prima comebackalbum en de jaren die hierop volgen, laten een groep horen die bruist van de creativiteit.
Met Urskog (Zweeds voor oerwoud) is Kaipa inmiddels al bij plaat nummer veertien aanbeland. Er zit vijf jaar tussen deze langspeler en Children Of The Sounds (2017), maar met een speelduur van bijna zeventig minuten krijgt de luisteraar in ieder geval waar voor zijn geld. Qua stijl is Kaipa zijn roots altijd trouw gebleven. We krijgen een voor deze tijd nogal brave, maar sprankelende vorm van symfonische progrock voorgeschoteld, waarbij raakvlakken met The Flower Kings, Yes en Camel nooit ver weg zijn. Zoals gebruikelijk in dit genre zijn de tracks over het algemeen uitgesponnen, met allerlei muzikale vertakkingen, om uiteindelijk via een muzikaal hoofdthema weer terug te keren bij de rode draad.
Met opener The Frozen Dead Of The Night gaan de heren direct all in. Het nummer, dat in totaal bijna negentien minuten duurt, bevat een bloemlezing van alle kernelementen van Kaipa. Speels toetsenwerk, riffs die met frivoliteit en souplesse worden gebracht, fraai soleerwerk en een mooi, harmonieus gezongen refrein dat de boel bij elkaar houdt: dit is progressieve rock in optima forma. Datzelfde geldt voor het prachtige epos The Bitter Setting Sun, een nummer dat heerlijk in elkaar zit en niet alleen opvalt door de fraaie ondersteuning door de saxofoon, maar vooral vanwege de spannende duetten die Per Nilsson (gitaar) en Hans Lundin (keyboards) aangaan.
Ook de tracks tussen deze twee epossen in weten te beklijven. In A World Of Pines valt op door de hoofdrol voor zangeres Aleena Gibson. Haar wat eigenzinnige, fantasierijke stemgeluid is even wennen, maar haar heldere klanken passen goed bij de sfeer van het album. Het nummer onderscheidt zich bovendien door de fijne muzikale begeleiding, waarin eerst de nadruk ligt op ingetogen pianospel, maar waar in de tweede helft soepel gitaarwerk en een verfijnd brommende basgitaar aan worden toegevoegd. Het volledig instrumentale Wilderness Excursion komt wat steviger uit de hoek. Hier mag nieuwe drummer Darby Todd zich laten gelden middels expressieve drumroffels. Het dromerige In The Wastelands Of My Mind wordt verrijkt met prachtig vioolwerk.
Er hangt een soort tijdloos aura over de frivole, lieflijke notenbrij, die zachtmoedig over ons heen borrelt. Dat is niet verwonderlijk wanneer we bedenken dat componist Hans Lundin het album schreef in de periode dat hij ook voor een 6-cd-box met solowerk oude nummers opnieuw beluisterde. Die duik in de geschiedenis heeft in ieder geval veel inspiratie opgeleverd. Urskog vliegt voorbij, ondanks de relatief lange speelduur. Progressieve rock op Champions League-niveau.
Tracklist:
1. The Frozen Dead Of The Night
2. In A World Of Pines
3. Urskog
4. Wilderness Excursion
5. In The Wastelands Of My Mind
6. The Bitter Setting Sun
