Wie vr 1970 geboren is, kent Toxik. Zeker de thrashliefhebber. Vele anderen hebben wellicht het logo gezien op hesjes, jasjes of shirts, maar de muziek van deze band uit New York zal ze niets zeggen. Het korte leven van Toxik begon in 1985 en eindigde in 1992. Het leverde twee uitstekende albums op: World Circus (1987) en Think This (1989). Snelheid en technische vaardigheden staan hoog in het vaandel, waarbij het inkapselen van andere stijlelementen niet wordt geschuwd. Die focus op techniek, progressieve elementen en vooral snelheid, hectiek en complexiteit kenmerken het derde album Dis Morta.
Pogingen van oprichter/leadgitarist Josh Christian om Toxik nieuw leven in te blazen, liepen meermaals op niets uit. Zo verscheen in 2007 de liveregistratie van het veelgeprezen optreden op Dynamo Open Air in 1988. Sinds 2013 is de band echt weer terug op de podia en drie eps met nieuwe nummers volgen. Op In Humanity (2014) is de eerste zanger Mike Sanders te horen. Breaking Clas$ (2017) is opgenomen met zijn opvolger Charlie Sabin (te horen op Think This), drummer James DeMaria (Heathen) en bassist Shane Boulos in de bezetting. De laatste ep, Kinetic Closure (2018), is opgenomen met frontman Ron Iglesias (Paralysis) en bevat vooral oud metaal met een nieuw laagje chroom. III Works (2018) is een compilatie van deze drie eps. Gitarist Eric van Druten, voorheen technicus bij Toxik, is daarna toegevoegd aan de line-up. Combineer die stabiele line-up met goede optredens en een succesvolle comeback is een feit.
De stijl van deze band is uniek. Technische thrash, goede songwriting en pakkende melodien zijn belangrijke factoren. Complexiteit viert hoogtij en de compacte nummers schieten alle kanten op. Zit je net even lekker in een riff, groove of fraaie passage, krijgt het nummer opeens een heel andere wending. Dis Morta is het muzikale equivalent van een catastrofale F5-tornado. Je bent een stormchaser en houdt ervan, of je vindt het vreselijk en zoekt dekking. Een tussenweg lijkt vrijwel onmogelijk. Het dynamische stemgeluid van Ron Iglesias heeft raakvlakken met de zangstem van zijn voorgangers. Hij gooit hoge ogen met fraaie, ingetogen passages, maar ook met extravagante uithalen vol woede.
De muziek kan in eerste instantie enorm overweldigend overkomen. Dis Morta is allesbehalve easy listening. Onverwachte overgangen, waanzinnige riffs en het ontelbare effectjes vormen de kracht voor de liefhebbers, maar zal anderen dwingen af te haken door het veeleisende karakter. Power en The Radical bevatten wel de energie, maar zijn iets minder hectisch dan het album als geheel. Deze nummers zijn een goede eerste kennismaking. Geslaagd? Ga dan door naar Creating The Abyss. Nog steeds comfortabel en tevreden? Luister dan naar Feeding Frenzy, het schoolvoorbeeld van technische perfectie. Dit nummer bevat alles wat je van Toxik zou moeten weten. Nog steeds niet hoorndol van alle indrukken? Drink dan de gifbeker leeg en beluister Dis Morta van begin tot eind. Weet dat je dit nog zeker een aantal keer moet herhalen om iedere (in eerste instantie) vreemd klinkende wending te begrijpen.
De vele liefhebbers van Toxik hoef ik natuurlijk niets te vertellen. Martin Furia (Bark, Nervosa, Sisters Of Suffocation) heeft gezorgd voor een uitstekende mix. De sterkste momenten zitten aan het einde van de plaat, te beginnen met Straigt Razor. Drie minuten pure waanzin. Geweldig. Chasing Mercury en Devil In The Mirror behoren eveneens tot mijn favorieten. Het absolute hoogtepunt is de afsluiter Judas. De overige tracks doen overigens nauwelijks onder voor deze vier nummers. Dis Morta is een geweldige muzikale ontdekkingstocht. Een groeiplaat pur sang. Een rollercoaster die niet snel zal gaan vervelen. Het is simpelweg een hele sterke comebackplaat van Toxik.
Tracklist:
1. Dis Morta
2. Feeding Frenzy
3. The Radical
4. Power
5. Hyper Reality
6. Creating The Abyss
7. Straight Razor
8. Chasing Mercury
9. Devil In The Mirror
10. Judas
