Dat Sabin in de groep zit, is geen slechte zaak. Hoewel Sanders zeker live een stuk gevarieerder zingt dan op het nogal ongenuanceerd ingeschreeuwde World Circus is zijn opvolger simpelweg een begaafdere zanger. Melodieuzer vooral. Al moest ik even goed luisteren toen ik de drie nummers van dit korte plaatje voor het eerst hoorde. Sabin zingt uitstekend, maar klinkt niet exact hetzelfde als vroeger. Laten we het op volwassener houden. Toxik zelf klinkt eveneens wat moderner. Niet alleen de productie zorgt daarvoor overigens. De riffs zijn wat gestroomlijnder en Christian en kornuiten nemen wat minder zijsprongetjes dan in de jaren tachtig. Niet erg, want dat de band technisch goed onderlegd is, weten we wel. De mannen hoeven zich niet meer te bewijzen.
Niet dat Breaking Class simpele kost is. Het technisch vernuft is simpelweg beter in de nummers verwerkt. Opener Stand Up komt bijvoorbeeld best rechttoe-rechtaan over, maar wie beter luistert, hoort al gauw de listige temposprongetjes en inventieve gitaarpartijtjes. Net zo knap doch vooral subtieler. Dat Christian zijn streken beslist niet verleerd is, blijkt wel uit afsluiter Psyop, mijns inziens het prijsnummer van dit schijfje. Met name de typische, huilende gitaarsolo doet sterk denken aan die tranentrekkend mooie, bijna Pink Floyd-achtige solo van Shotgun Logic.
Deze mini smaakt eerlijk gezegd naar meer. Ik hoop alleen wel dat Toxik nu doorzet. Er zijn immers genoeg renies na n album gestrand (Forbidden) of min of meer op pauze gezet (Heathen). Voldoende reden voor deze club om er volledig voor te gaan, want ondanks leuke albums van een band als Vektor is er zat ruimte aan de progressieve zijde van het thrashgenre. Zou toch leuk zijn als Toxik daar een graantje van weet mee te pikken. Aan deze leuke release ligt het alvast niet.
Tracklist:
1. Stand Up
2. Breaking Class
3. Psyop
