Playgrounded, een band moet een naam hebben, wat het precies is, boeit niet zo veel? Als je erover nadenkt zijn er genoeg grote bands die onzinnamen hebben: U2, Red Hot Chilli Peppers... Om nog maar te zwijgen van gedrochten als I Wrestled A Bear Once of Arsonists Get All The Girls. Toch fascineerde deze naam me toen ik hem in mijn hoofd rond liet gaan. Huisarrest en spelen zijn in eerste instantie geen zaken die samengaan. Of dit ook is wat het Rotterdams-Atheense alternatieve metalgezelschap in gedachte had toen het deze naam bedacht? Wie zal het zeggen... Vandaag hou ik het bij de bespreking van de pas derde telg in de discografie: The Death Of Death. 'Pas' inderdaad, want de vijf heren voeren 2007 als geboortejaar aan. Dat hindert niks als er kwaliteit geleverd wordt, toch?
Van een zekere kwaliteit valt inderdaad wel te spreken. Het feit dat Pelagic Records er wel brood in ziet deze heren in zijn stal onder te brengen, zegt genoeg. Bij nadere bestudering begrijpen we die keuze van Robin Staps label ook gelijk. Onder begeleiding van moderne elektronische klanken worden invloeden van bands als Deftones, Karnivool en Porcupine Tree over ons uitgegoten. Aan het niveau van die bands kan het vijftal nog niet tippen, maar een voorprogramma-spot is op basis van deze plaat dik verdiend. Playgrounded heeft een eigen sound en de songs zitten goed in elkaar. Door vernuftig gebruik van het instrumentarium te maken en de aloude hard-zacht-dynamiek goed getimed in te zetten, wordt onwisselbaarheid vakkundig omzeild.
Sterker nog, elk nummer heeft zijn eigen smoel. De zes tracks vormen dan ook een kernachtige samenvatting van wat de heren in huis hebben. Met speels gemak schudt de band de ene na de andere aan dreampop referende passage uit de mouw, maar we belanden, al dan niet via een dreigende elektronica-sectie, net zo makkelijk in een progressieve staccatoriff - zonder overigens in djenteske taferelen te verzanden. En en ander voltrekt zich in nog geen veertig minuten en daarmee is The Death Of Death precies lang genoeg.
Mijn statement dat de band nog niet aan het niveau van zijn genregenoten kan tippen, verdient wel enige toelichting. En ik zeg met nadruk 'ng' niet. Voor zover genregenoten hier wel de gepaste term is, moeten we toch vaststellen dat met name op het gebied van zang nog winst te boeken valt. Door de bank genomen is er weinig mis met de stembanden van de heer Stavros Markonis. Sterker nog, hij heeft een eigen, herkenbare, unieke sound. De valkuil zit hem er echter in dat hij wel erg vaak op hetzelfde been leunt. Dat maakt dat hij na verloop van tijd wat gezapig en zeurderig overkomt. Als u daar nou juist van houdt, dan is dit eerder een compliment en u staat uiteraard in uw volste recht om het oneens met mij te zijn. (niettegenstaande het feit dat u dan natuurlijk ongelijk heeft, *wink wink*)
Ik weet dat ik in herhaling val als ik zeg dat ik de band een plek gun in het voorprogramma van de grote goden vanwaar Abraham de mosterd overduidelijk gehaald heeft, maar dat vat deze plaat wel het beste samen. De potentie is er, maar het komt er simpelweg nog niet altijd uit. Het is dit soort bands dat zichzelf na een geslaagde tour als supportact plotseling naar grote hoogtes kan katapulteren. Ik ben benieuwd wat de toekomst voor Playgrounded in petto heeft. Met de lockdown achter de rug, gun ik de mannen te spelen in plaats van huisarrest.
Tracklist:
1. The Swan
2. Rituals
3. The Death Of Death
4. Tomorrow's Rainbow
5. A Road Out Of The Flood
6. Our Fire
