Inmiddels gaat zo langzamerhand alles weer terug naar het normale, zoals we zo graag willen. Weer gezellig uit met vrienden naar een concert of festival. Alle ellende van de afgelopen paar jaar vergeten. Ook de bandleden van Allegaeon kregen met teleurstellingen te maken. Het nieuwe album van de progressieve deathmetalformatie heet dan ook niet voor niets Damnum, Latijn voor verlies.
Daarmee wijkt deze zesde full-length thematisch af van wat we gewend zijn van de Amerikanen. Normaal gesproken gaan de teksten over wetenschappelijke zaken, zoals kunstmatige intelligentie, maar dit keer grunt en zingt Riley McShane over persoonlijke zaken, zoals frustratie, woede en verdriet. Zo gaat Call Home over de zelfmoord van een vriend en handelt Only Loss over het omgaan met teleurstellingen. In andere songs vind je metaforen met betrekking tot geestelijke gezondheid.
Muzikaal zijn er zowel overeenkomsten als verschillen. Allegaeon maakt nog altijd technische melodeath met hier en daar een uitstapje naar flamenco. Wat dat betreft begint de plaat vertrouwd met Bastards Of The Earth. In het erop volgende Of Beasts And Worms schiet het kwintet in progrockmodus met gitaargetokkel, orgelklanken en gesproken tekst. Dat is echter maar van korte duur, want de rest van het dynamische nummer bestaat uit melodeath met elementen van groove, black en alternatieve metal. Het emotionele Called Home heeft wel wat van Opeth. Heel divers dus.
Damnum is het meest melodieuze album in de zestienjarige carrire van de formatie. Hoewel het er in vrijwel elke track stevig aan toegaat, zijn de tremoloriffs melodieus en in veel gevallen memorabel. Into Embers ligt mede daardoor al snel lekker in het gehoor. Het melodieuze komt ook terug in de zang van McShane, die in meerdere tracks tijdens de coupletten grunt, maar in het refrein overschakelt op zijn normale zangstem. Die afwisseling werkt prima.
Behalve melodieus is het gitaarwerk zo nu en dan dissonant, zoals blijkt uit het intens razende deel van The Dopamine Void Pt. 2, waarin het gitaarspel net als in Saturnine wel wat doet denken aan black metal, daarbij geholpen door de screams. Een ander voorbeeld is het Cryptopsy meets Carcass-achtige Blight, dat een pianosolo bevat. Het dissonante komt zelfs even terug in het pianospel in The Dopamine Void Pt. 1.
Daarnaast valt op dat de nieuwe collectie songs wederom technisch hoogwaardiger is dan die op de voorgaande albums. Het gitaristenduo trekt daarbij de meeste aandacht met scherpe riffs en zeer soepele gitaarsolos. Maar let ook eens op de bassolo in To Carry My Grief Through Torpor And Silence en het drumwerk van aanwinst Jeff Saltzman (Aversed, Unflesh, ex-Solium Fatalis).
Damnum is het meest melodieuze, technisch hoogwaardige, dissonante en persoonlijke album van Allegaeon. De technische vooruitstrevendheid is knap verwerkt in beklijvende tracks met zeer smaakvol gitaarwerk. Je kunt merken dat er veel aandacht aan details is besteed. De Amerikanen weten je aandacht er doorgaans goed bij te houden door de spanningsboog goed te bewaken. Na een extreme passage komt er weer een melodieuze, waardoor je niet snel verzadigd raakt. Daarnaast variren de heren goed met diverse stijlen en zangtechnieken. Al met al is Damnum een van de sterkste albums van Allegaeon.
Tracklist:
1. Bastards Of The Earth
2. Of Beasts And Worms
3. Into Embers
4. To Carry My Grief Through Torpor And Silence
5. Vermin
6. Called Home
7. Blight
8. The Dopamine Void Pt. 1
9. The Dopamine Void Pt. 2
10. Saturnine
11. In Mourning
12. Only Loss
