Neptunian Maximalism is geen alledaagse band. Het negenkoppige gezelschap uit Belgi presenteert zichzelf niet als een groep muzikanten, maar als een gemeenschap van culturele engineers met een steeds wisselende line-up. Het project van multi-instrumentalist Guillaume Cazalet (Czlt, Jenny Torse, Aksu) ziet in 2018 het levenslicht. Hij brengt vervolgens een imposant gezelschap aan musici en kunstenaars samen: twee drummers, een saxofonist, bassist, verschillende gitaristen (waaronder sitar- en saz-speler Joaquin Bermudez), een keyboardspeelster, iemand die verantwoordelijk is voor de soundscapes en een visueel vormgever. Samen brengen ze in 2020 het monumentale debuutalbum ons uit, een ambitieuze trilogie die in totaal ruim twee uur omspant.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit collectief het afgelopen jaar optreedt op het vermaarde Roadburn-festival, dat zich steeds meer ontpopt als absolute vrijhaven voor experimentele zielen die wars zijn van elke vorm van hokjesdenken. Op de digitale Redux-editie van het festival speelt Neptunian Maximalism de unieke set Set Chaos To The Heart Of The Moon. In dezelfde periode verschijnt Solar Drone Ceremony, een herbewerking, herinterpretatie en expansie van het titelnummer van debuut-ep The Conference Of The Stars (2018). Aangezien ik het oorspronkelijke materiaal niet ken, kan ik weinig zeggen over hoe deze plaat zich verhoudt tot die originele track, maar aangezien de lengte meer dan verdrievoudigd is (van vijftien minuten naar een mammoetlengte van drienvijftig minuten), is het veilig te veronderstellen dat dit een vrijwel volledig nieuwe uitvoering is.
In die speelduur kan de luisteraar een geestverruimende combinatie van drone, ambient, krautrock, psychedelica, free-jazz en orintaalse muziek verwachten. Het is alsof het beste van het oude werk van Nadja en Aidan Baker wordt gecombineerd met de duistere vibe van Wolvennest, aangevuld met de experimenteerdrift en psychedelische diepgang van Acid Mothers Temple. De eerste vijf minuten van Solar Drone Ceremony bestaan louter uit tergend traag opbouwende ambient, waarin gaandeweg steeds meer bizarre en psychedelische effecten uit de diepte opborrelen. Rond de achtste minuut klinkt dat alsof we in een louche nachtclub op een buitenaardse planeet zijn beland, op een tijdstip waarop de nog aanwezige levensvormen zich lusteloos laven aan de laatste geestverruimende versnaperingen.
Na ruim een kwartier blijken we toch gaandeweg gehypnotiseerd te zijn door een massief, ritualistisch ritme, omarmd door meerdere lagen van gitaarnoise, free-jazz, orintaalse invloeden en psychedelische keyboardeffecten. We zijn dus nog niet eens halverwege de track als er al geen andere reactie meer mogelijk blijkt dan dwangmatig meebewegen op het monotone ritme, als een willoze zombie overgeleverd aan de krachten van dit collectief. Voorbij de twintigminutengrens zijn de geesten rijp gemaakt voor sjamanistische recitaties, die galmend en gedragen verhalen over esoterische themas.
Na tweendertig minuten volgt een subtiele verschuiving en nemen bezwerende en soms woest uit de hoek komende, expressieve jazzinvloeden toe door de nadruk op improvisorisch saxofoongeschal. Nog eens tien minuten verder wordt het tempo steeds meer opgevoerd, totdat we in een soort koortsdroom belanden. De hartslag gaat omhoog en de zintuigen scherpen zich aan als het gezelschap toewerkt naar een weldadige climax, die wordt uitgesponnen over bijna tien minuten.
Het mag duidelijk zijn dat Solar Drone Ceremony absoluut geen kost is voor de oppervlakkige of snel afgeleide luisteraar, die zijn muziek het liefst in hapklare brokken krijgt geserveerd. Dit album heeft meer weg van een ritueel dan van een muziekstuk en kan dus ook het best in die context beluisterd worden. Steek dus vooral wat kaarsen aan, neem een glas (of twee) naar keuze en geef jezelf over aan de mystieke klanken van Neptunian Maximalism.
Tracklist:
1. Solar Drone Ceremony
