Na haar breuk met producer/regisseur/songwriter Titanic Sinclair verraste Poppy met het sterk door rock en metal benvloede album I Disagree, waardoor de rock- en metalwereld kennismaakte met de excentrieke artieste. Op de eerder dit jaar uitgebrachte ep Eat werd die ingeslagen weg vervolgd, maar zijn de songs tegelijkertijd gestroomlijnder.
Het gestroomlijnde wordt in eerste instantie doorgezet op Flux. Die nieuwe langspeler begint namelijk met drie rechttoe-rechtaansongs die genspireerd lijken door grunge- en poppunkbands als Bloodhound Gang, Nirvana, Green Day en Beastie Boys. Het titelnummer heeft een verslavend refrein, Lessen The Damage bevat kort maar krachtige poppunk en So Mean heeft een refrein dat heel veel lijkt op dat van Nirvanas Lithium.
De straight forward singles Flux, Her en So Mean geven echter een verkeerd beeld van het geheel. Het album is namelijk grofweg verdeeld in twee types nummers. Aan de ene kant heb je uptempo tracks als de eerste drie plus het Remo Drive-achtige Her, dat als vijfde aan bod komt, maar beter tot zijn recht zou komen als het nummer verder vooraan had gestaan. Aan de andere kant is het vanaf On The Level vooral dreampop en shoegaze wat de klok slaat. In die tweede categorie zit meer diepgang en hoor je meer verrassingen, zoals de blastbeats in On The Level. In Bloom is het de ritmesectie die de oren spitst. Het new wave-achtige Hysteria is een van de hoogtepunten. Daarin zitten wat screams verstopt, maar metal kom je verder niet tegen.
Poppy komt vooral met veel ingetogen zang, soms zelfs dromerig (As Strange As It Seems). Haar verleidelijke, zoete, alternatieve popstem is de grootste kracht op dit album, zoals blijkt uit de overtuigende afsluiter Never Find My Place, waarvan de tekst aantoont dat de Amerikaanse nog steeds haar verleden aan het verwerken is. Ondanks de donkere kant is er meer licht in de duisternis dan op I Disagree. Het boze heeft plaatsgemaakt voor een nieuwe fase, waarin acceptatie en zelfs een positieve blik op de toekomst blijkt (On The Level).
Flux is een heel prettig album, waarop helaas de flow tussen de compacte composities af en toe ontbreekt. Hoewel een aantal liedjes wel bij elkaar past, is het meer een collectie losse nummers, waarbij Her op een verkeerde plek staat. De opvolger van I Disagree bevat veel minder metal en zal derhalve een aantal metalfans doen afhaken, maar wie openstaat voor een unieke combinatie van stijlen en gestroomlijnde songs heeft aan Flux een fijn album.
Tracklist:
1. Flux
2. Lessen The Damage
3. So Mean
4. On The Level
5. Hysteria
6. Her
7. Bloom
8. As Strange As It Seems
9. Never Find My Place
