Totdat ik Rivers Of Nihil aan het werk zag tijdens de Where Owls Know My Name-tour in Patronaat, Haarlem had ik de heren eigenlijk altijd een beetje links laten liggen. Waarom? Het is me n groot raadsel, maar het was n van de beste concerten van 2019. Een echte eye-opener. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Rivers Of Nihil pas cht impact maakt als het volume opgeschroefd wordt en omwille van vrede met de buren, staat hier het volume niet dagelijks op 10, zal ik maar zeggen. En toen was daar dus dat concert. Met goed geluid en flink volume.
Hopelijk is het nieuwe werk, The Work, van eenzelfde kaliber. De eerste twee albums leunden namelijk vooral op technische death metal. Het is moeilijk om in die druk bezette niche boven het maaiveld uit te steken. Met het in 2018 verschenen Where Owls Know My Name liet de band zich van een andere kant zien en horen. Daar kwam plots een begeesterde experimenteerdrift opduiken waar menig progfan de vingers bij aflikte. De alom lovende kritieken spraken boekdelen. Het ligt dan ook geheel in de lijn der verwachting dat de mannen op gelijke voet verder gaan. En zo geschiedde.
Want op The Work gaat men verder waar men gebleven was, maar niet helemaal 'op gelijke voet'. De plaat staat ramvol uitstapjes naar genres die (ogenschijnlijk) weinig tot niets met tech-death te maken hebben. Dat de saxofoon behouden is, is natuurlijk terecht. Ook zal niemand klagen dat de sax niet alleen in de ruige stukken ingezet wordt. Wat dat betreft geen verrassingen. Er is echter een wildgroei aan metalvreemde passages. Dat zorgt er (uiteraard) voor dat de brute stukken meer impact hebben, maar soms zijn de overgangen wel erg abrupt. Dat leidt er zo nu en dan zelfs toe dat dit album een zooitje bijeengeraapte ideen lijkt. Dat de experimenteerdrift een beetje doorgeslagen is. Met een speelduur van een uur is het dan ook een hele investering om dit opus te omvatten.
Dat neemt niet weg dat de techdeath-stukken gewoon nog steeds extreem goed in elkaar zitten. Van trage sludgy sloopriffs met double bass tot brutal death en terug, de heren weten van wanten en de metalstukken staan als een huis. Wie geen last heeft van de steriele mechanische sound (zoals ook op Where Owls Know My Name) en wel houdt van een experimentje of tien, moet deze plaat maar eens oppakken. Al is het maar vanwege die saxofoon. Maar u bent gewaarschuwd en een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Tracklist:
1. The Tower (Theme From "The Work")
2. Dreaming Black Clockwork
3. Wait
4. Focus
5. Clean
6. The Void From Which No Sound Escapes
7. More?
8. Tower 2
9. Episode
10. Maybe One Day
11. Terrestia IV: Work
