Op Blue Lightning (2019) haalde meestergitarist Yngwie Malmsteen zijn inspiratie nog uit het werk van anderen door bekende klassieke nummers uit de rijke rockhistorie te coveren. Een doorslaand succes was dat niet. Eindeloze en zielloze gitaarsolo's maakten van de traditioneel met leven doorspekte bluesnummers zware kost. Bijkomend probleem is dat de getalenteerde snarenplukker moeilijk met andere vakbroeders samenwerkt en destijds alle rollen op zich nam. Dat doet hij ook op dit nieuwe werk.
Op Parabellum grijpt de Zweedse einzelgnger terug op door barok en klassieke muziek genspireerde songs. Vier daarvan bevatten vocalen. In het verleden heeft dat enkele bijzonder aangename albums en tracks opgeleverd. Denk bijvoorbeeld eens aan de nummers Rising Force (1988) en The Seventh Sign (1994), waarin de gitaarkunsten van Malmsteen schitteren en in dienst staan van de songs. Die muziek maakte hij echter samen met anderen en hoewel Malmsteen destijds ongetwijfeld al een lastige zal zijn geweest om mee samen te musiceren, waren er in ieder nog anderen aanwezig om allerlei creatieve uitspattingen en vrijpostigheden te kanaliseren.
Zoals gezegd is dat op Parabellum niet het geval en hoewel de plaat als geheel wat interessanter klinkt dan Blue Lightning, is het niet veel beter. Tijdens de openingstrack Wolves At The Door lijkt de solist maar moeilijk in de maat te kunnen spelen. Het vliegt alle kanten op; vooral wanneer hij zijn beklagenswaardige zanglijnen inzet. Een aardige poging en hoewel het te pruimen is, is de Zweed geen vocalist. Net zoals dat hij geen drummer, bassist of toetsenist is. Het ontbreekt de tracks aan een ziel en uitstraling. De enige uitzondering daarop vormt het gitaarwerk dat bij vlagen inventief en enthousiast voor de dag komt. De rest valt te scharen onder bijzaak; een band omdat het moet.
Toch weet ook het gitaarwerk slechts mondjesmaat te overtuigen. De eindeloze solo's, gitaarloopjes, opgeleukte toonladders en vingeroefeningen gaan op den duur vervelen tijdens de niet al te gewaagde tracks. Malmsteen grijpt hiervoor terug op compositievormen die klassieke meesters honderden jaren geleden al beter in de vingers hadden. Hier en daar zijn flarden en hommages aan bijvoorbeeld Paganini te ontwaren.
Ook op dit album is het de overdaad die schaadt. Eeuwig zonde, want dat Yngwie Malmsteen een gitaar kan laten zingen als geen ander, blijkt telkens weer. Het zou mooi zijn wanneer hij die kunde samen met andere musici kan aanwenden tot het schrijven en maken van muziek die niet alleen op technisch vlak indruk maakt, maar ook het hart raakt.
Tracklist:
1. Wolves At The Door
2. Presto Vivace In C# Minor
3. Relentless Fury
4. (Si Vis Pacem) Parabellum
5. Eternal Bliss
6. Toccata
7. God Particle
8. Magic Bullet
9. (Fight) The Good Fight
10. Sea Of Tranquility
