Bij aankomst in de 013 vallen 3 dingen op: er is geen fotopit, er schalt klassieke muziek door de PA heen en de zaal is goed gevuld voor een maandagavond. Na een stukje Paganini wordt de muziek weggedraaid, er verschijnt een rookgordijn, de band komt het podium op en trapt energiek af met "Rising Force". Het is overduidelijk dat de mannen er veel plezier in hebben, want er is veel beweging op het podium. Uiteraard voornamelijk van de man waarvoor iedereen is gekomen, Yngwie Malmsteen. Huppelend, trappend, plectrums gooiend, schoppend en koppend speelt hij de sterren van de hemel.
De energie blijft erin en de nummers rocken lekker door. Bij het 3e nummer vraagt zanger Doogie White hoeveel gitaristen er in de zaal staan. Naar schatting een stuk of 30, wat mij eigenlijk tegenvalt. Vervolgens wordt er gevraagd hoeveel vriendinnen van gitaristen mee zijn, waarna Yngwie de tonen van "Dreaming" inzet op een semi-acoustische gitaar. Na een dikke solo van Yngwie wordt er verder gerockt met "Demon Driver". Malmsteen komt nu pas echt los en al schoppend en gitaargooiend maakt hij zijn weg over het podium, posend op monitoren en grappen makend met zanger Doogie (White). Fantastisch om het te zien, vingers ondersteboven over de hals heen, gitaar in de nek, gitaar volledig los van Malmsteen, wat een stunts heeft die man in huis. Daarbovenop worden er ook nog lekkere catchy nummers gespeeld, een waar festijn voor oren en ogen.
Op 4 juli komt er een nieuw album (Unleash the Fury), en daar wordt de track "Revolution" van gespeeld, wat in het verlengde ligt van nummers als "Rising Force" en "Demon Driver". Vervolgens is het tijd voor weer een van de spectaculaire solo's van Yngwie, en halverwege wijst hij naar de lichten en vervolgens naar zijn gitaar. Helaas begrijpt de lichtman het niet helemaal en roept Yngwie door de microfoon "Can I have some fuckin' light on my guitar!!!", waarop er een mooie spot opkomt. "Cherokee Warrior", "You don't remember, I'll never forget" passeren, waarna zanger Doogie de band voorstelt. Keyboard speler Joakim en drummer Patrick Johansson krijgen nog de tijd om even te laten zien wat ze allemaal in huis hebben, "The Seventh Sign"volgt en daarna besluit de band met "Black Star" de set. Resultaten van deze avond zijn een geweldige show, 2 gevangen plectrums en 1 gekrenkt ego.
