De duistere synthklanken en moddervette beats van de Franse componist James Kent, beter bekend onder de naam Perturbator, mogen wellicht op het eerste gehoor weinig met metal te maken hebben, ze hebben desondanks menig festival in vuur en vlam gezet. De trend is een aantal jaren geleden ingezet op het vernieuwende Roadburn, maar inmiddels realiseren ook de grotere en commerci�lere zomerfestivals zich dat er genoeg liefhebbers van zwaar gitaargeweld zijn die net zo graag in het holst van de nacht de voetjes van de vloer laten gaan op de �campy� en zwaar op horrorthematiek leunende darksynth van Perturbator en consorten als GosT en Carpenter Brut.

Met het in 2016 verschenen The Uncanny Valley zette deze Parijzenaar zichzelf definitief op de kaart. Deze heerlijke plaat staat vol opzwepende, duistere tracks, maar laat tegelijkertijd een compositorische volwassenheid horen die onderscheidend is binnen het genre. Wie dat album nog in zijn achterhoofd heeft, zal wel even moeten wennen aan Lustful Sacraments. Het schijfje is namelijk behoorlijk anders van karakter geworden. Wat heet: met deze vijfde langspeler opereert Kent ver buiten de grenzen van het genre. Hoewel darksynth zeker nog de basis vormt, horen we tegelijkertijd invloeden uit gothic, ambient, metal en industrial terug. Laat het maar aan Kent over om daar een boeiend en rijkelijk gedetailleerd geheel van te smeden.

Het overkoepelende thema van Lustful Sacraments is de menselijke neiging tot slechte gewoonten en verslavingen � en hoe we als soort geneigd zijn tot zelfdestructie. Dat vertaalt zich niet in simplistische beuktracks, maar in rijke en gelaagde composities, die veelal melancholisch van karakter zijn, maar desondanks bij vlagen behoorlijk stevig uit de hoek komen. Kent lijkt flink wat inspiratie te hebben gevonden bij de grootheden uit de new wave, gothic en synthpop (denk aan The Sisters Of Mercy, Depeche Mode, The Cure en Nine Inch Nails). Met name in Secret Devotion (met gastvocalen van de zanger van True Body) en het trage, experimentele God Says (met eveneens een vocale bijdrage, ditmaal van de zanger van Hangman�s Chair) neigt Perturbator sterk naar sombere, ietwat dromerige gothic.

Op andere momenten gaat Kent heftiger te werk. Het titelnummer doet dankzij het onderkoelde karakter van de subtiele dancebeats aan de coldwave van In Death It Ends denken. Excess heeft een wat rauwere sfeer. De melodieuze synthlijnen zijn om de vingers bij af te likken. Tegelijkertijd werkt de combinatie tussen dikke beats en serene ondertonen ontzettend goed. Het hoogst dansbare Death Of The Soul heeft een heerlijk sinistere �vibe� en had z� als soundtrack voor een van de Blade-films kunnen dienen. Ondanks het toegankelijke karakter van deze tracks valt op hoe gelaagd de muziek is. Onder de oppervlakte van deze relatief korte nummers gebeurt namelijk ontzettend veel, waardoor de muziek ook na heel wat luisterbeurten boeiend blijft.

Lustful Sacraments is typisch het product van een muzikant die voldoende vertrouwen heeft getankt met zijn vorige releases. Het is namelijk een album dat lef vergt om te maken, want wat zou het makkelijk zijn geweest om voort te borduren op de succesformule van de vorige platen. De gelaagde, subtiele en melancholische nummers op Lustful Sacraments beklijven wellicht wat minder direct, maar maken deze full-length wel tot een boeiende ontdekkingsreis.

Tracklist:
1. Reaching Xanadu
2. Lustful Sacraments
3. Excess
4. Secret Devotion
5. Death Of The Soul
6. The Other Place
7. Dethroned Under A Funeral Haze
8. Messalina, Messalina
9. God Says