De band heeft liefst vijf jaar de tijd genomen voor de opvolger. Een ongekend lange tijd, gezien de productiviteit van Countess door de jaren heen. Banners Of Blood is de vijftiende langspeler van het gezelschap. De band is voorzien van welkom vers bloed in de vorm van nieuwe gitarist Valgard, die de gelederen sinds 2019 versterkt. Zijn fijne melodielijnen en sporadische gitaarsolo voegen nieuw elan toe aan de sound van Countess, die verder uiteraard voortborduurt op de elementen die al sinds jaar en dag aanwezig zijn. De combinatie van oeroude black metal, epische pagan metal, herosche heavy metal en symfonische kerkerambient klinkt nog steeds direct herkenbaar. De liefhebbers van een volgepakte productie zullen gruwelen van de keldersound, maar daaraan ontleent Countess ook een deel van zijn kracht.
Banners Of Blood begint met dezelfde omineuze keyboardklanken als ieder Countess-album, maar daarna maakt de korte, vurige opener Sword Of The Millennia duidelijk dat de band nog steeds fel uit de hoek kan komen. Natuurlijk vertoont de strot van Orlok wat slijtage, maar de combinatie van stoere riffs en een herosch gebracht refrein pakt toch alleraardigst uit. Below The Sky zorgt al helemaal voor een dikke grijns dankzij het ploegende ritme en bijna Manowariaanse refrein. We worden zelfs getrakteerd op een uitgesponnen gitaarsolo, die weliswaar niet al te technisch is, maar wel perfect bij het nummer past. Zo staan er meer verrassend meeslepende tracks op het album, zoals Slachting Der Saksen en Last Man Of Honour.
Natuurlijk zijn ook de kitscherige elementen nog steeds in overvloed aanwezig. De simplistische keyboarddeuntjes, de aan kracht ingeboete krijs van Orlok (die regelmatig door de nodige echos kunstmatig wordt versterkt), de kerkbellen die te pas en te onpas opduiken, de dunne sound: dat alles maakt van Countess een curieus anachronisme, dat eigenlijk des te charmanter is in al zijn onopgesmukte primitiviteit. Want ondanks de negatieve bijklank werkt deze combinatie van elementen best goed. Dat komt vooral omdat de band meer oog heeft voor goede melodielijnen en afwisselt tussen epische tracks en korte, opzwepende heavymetalkrakers.
Gek genoeg is het titelnummer het minste van het album. Met acht minuten is de track iets te lang, vooral omdat dit nummer voortdurend in hetzelfde ritme blijft hangen. Ook Fall Of The Achaemenid Empire overtuigt niet bepaald door het rommelige gitaarwerk en de bijna valse solo. En van Night Of The Fallen weet ik ook na een flink aantal luisterbeurten niet wat ik ervan moet vinden. Het nummer klinkt met wat fantasie als een ontspoorde track van The Principle Of Evil Made Flesh, dankzij de op hol geslagen keyboarddeuntjes, maar ademt dan weer een soort Graveland-vibe, om het geheel af te toppen met een smakelijke heavymetalsolo.
Banners Of Blood is zeker geen kost voor iedereen. Waar de meeste blackmetalproducties van tegenwoordig volledig dichtgespijkerd zijn, klinkt dit Countess-album bijna verfrissend eenvoudig. Nee, het is niet perfect. Nee, het is ook niet innovatief. En Countess dweept ook niet met overdadige symboliek of theatrale extremiteiten. Maar draai deze plaat voor een groep benevelde oldschoolfanaten en ik garandeer dat binnen de kortste keren iedereen met gebalde vuisten staat mee te krijsen.
Tracklist:
1. Sword Of The Millennia
2. Below The Sky
3. Wall Of The North
4. Ledovoye Poboishche
5. Night Of The Fallen
6. Banners Of Blood
7. Pagan Man
8. Fall Of The Achaemenid Empire
9. Slachting Der Saksen
10. Last Man Of Honour
11. Toortsen Uit Het Verleden
12. Sword Symphony
