De opvolger Abreaction heeft liefst vijf jaar op zich laten wachten. Ik was de band eigenlijk alweer een beetje uit het oog verloren. Anno 2020 bestaat Amiensus uit een aantal nieuwe leden. De meest opmerkelijke nieuwkomer is zanger Kelsey Roe, die zowel de gitaren als de cleane vocalen op het album voor zijn rekening neemt. Drummer Chris Piette is eveneens relatief nieuw, hoewel zijn invloed op de algehele sound waarschijnlijk minder groot is dan die van Roe, wiens nogal plechtstatige, cleane zang een nadrukkelijk stempel op de muziek drukt.
Ook qua karakter is de band wel wat veranderd. Op de eerste helft van de plaat hebben de progressieve elementen het podium ng meer opgeist, waardoor de melancholische en donkere kant van de band wat meer naar de achtergrond wordt gedrukt. Dat blijkt ook uit de minder prominente rol voor screams en grunts ten faveure van de cleane zang, terwijl juist het contrast tussen die drie zangstijlen zo geweldig uitpakte op Ascension. Op de tweede helft wordt de plaat harder en donkerder. De grunts nemen hier regelmatig het voortouw, zoals in het stevige, agressief uit de hoek komende To The Edge Of Life. Ze klinken echter wat sleetser en minder episch dan voorheen.
Toch zijn het relatief kleine kanttekeningen. Want in de kern is Amiensus natuurlijk nog altijd een buitengewoon origineel gezelschap, dat uitblinkt in verhalende, vloeiende composities ( la Disillusion en Wilderun), die rijk zijn aan detail en diepgang. Naarmate het album vordert, komen de black- en deathmetalinvloeden bovendien wat meer aan de oppervlakte. Zo zijn Euphorica en Cold Viscera in essentie ouderwets stevige tracks, waarin de band zware, maar altijd melodieuze deathmetalriffs combineert met een aantal onstuimige blackmetalversnellingen. En met het spijkerharde Iconoclasm komt Amiensus het meest extreem voor de dag.
Abreaction is op hoofdlijnen een prima album, dat een breed publiek verdient. Toch blijf ik iedere keer met een licht gevoel van teleurstelling achter, waar maar moeilijk de vinger op te leggen is. De paradox van hoge verwachtingen, waarschijnlijk. Uiteindelijk heeft het ermee te maken dat de melancholische aspecten, die zo sterk zijn aan de black/death/doomhybride van de voorgaande albums, hier wat ondergesneeuwd raken. Daar horen we pas weer echt iets van terug in de akoestische versie van A Convocation Of Spirits, fraai aangevuld met cellobijdrage van Kakophonix (Empyrean Throne) misschien wel het mooiste nummer van het album. Rijk, gevarieerd en origineel, maar iets minder groots dan zijn voorganger.
Tracklist:
1. Beneath The Waves
2. Divinity
3. To The Edge Of Life
4. A Convocation Of Spirits
5. Euphorica
6. Drowned
7. Cold Viscera
8. All That Is Unknown
9. Iconoclasm
10. A Convocation Of Spirits (Acoustic)*
*Bonustrack
