Charles Michael 'Chuck' Schuldiner zou op 13 mei 53 jaar zijn geworden, maar helaas is het vandaag inmiddels al negentien jaar geleden dat de legendarische Amerikaan overleed aan de complicaties die veroorzaakt werden door een hersentumor. Het is inmiddels vijfentwintig jaar geleden dat Symbolic uitkwam en dus redenen genoeg om vandaag terug te blikken op dit zesde Death-album, dat in negen maanden is geschreven.
Traditioneel zijn er bezettingswisselingen ten opzichte van de vorige plaat, in dit geval Individual Thought Patterns (1993). Bassist Steve DiGiorgio vertrok na een aantal sessies vanwege de geboorte van zijn eerste kind (maar is nog wel te horen in de bonustracks op de geremasterde versie uit 2008). Kelly Conlon nam zijn plaats in toen de drumtracks al opgenomen waren door Gene Hoglan. Bobby Koelble, verantwoordelijk voor het schrijven van de solos, completeert het kwartet, dat voor het eerst samenwerkte met producer Jim Morris, mede-eigenaar van Morrisound Studios, omdat Scott Burns het te druk had.
Net als zijn voorgangers staat deze plaat, die van invloed is op veel muzikanten, symbool voor het vooruitstrevende karakter van de songwriting, al komen bepaalde songstructuren wel terug. Chuck wilde eigenlijk niets meer met death metal te maken hebben. Zijn extreme vocalen zijn in een hoger register dan op Individual Thought Patterns en gaan meer richting een thrash metal-achtige schreeuw/snauw. De perfectionist, waarmee het soms moeilijk samenwerken was, overwoog om cleane vocalen in te zetten, maar dat experiment is nooit doorgezet. Sommige gitaarmelodien zijn evenwel geschreven als zanglijnen. De gitaarpartijen, waaronder de geslaagde solos, zijn dan ook melodieuzer dan ooit. De riffs verraden de voorliefde voor oude heavy en power metal (onder meer Watchtower, Judas Priest, Celtic Frost, Van Halen). Destijds was het publiek wat conservatiever dan nu en men vond het album dan ook wat soft. Jaren later is er meer waardering gekomen en noemen veel technische bands Symbolic als inspiratiebron.
Behalve vooruitstrevend is Symbolic technisch (vooral drumwerk) en bij vlagen progressief, al komen oude riffs in iets aangepaste vorm terug. Tijdens kant b van de langspeler zit je daarbij niet altijd op het puntje van je stoel, maar veruit het grootste gedeelte van de ideen is zeer overtuigend. Er is bovendien ruim voldoende mate van vernieuwing. Zo zijn er veel tempowisselingen en complexe twists. Niet in de laatste plaats vanwege het door Deen Castronovo benvloede, interessante drumwerk (waaronder gebruik van cymbals) van Hoglan. Dat begint al met memorabele fills in de titeltrack, waarmee geopend wordt en krijgt daarna meerdere keren een vervolg, zoals in Zero Tolerance. De technische en melodieuze aspecten komen goed naar voren doordat de plaat heel helder is geproduceerd, al zijn de baspartijen niet overal goed te horen. Misschien is het album iets t gepolijst voor de fans die het brutere werk prefereren, maar het is nog altijd scherp en agressief genoeg.
Tekstueel had Chuck al jaren afstand genomen van de bekende dood en verderf-onderwerpen in teksten, zoals zombies. Dit keer gaat hij in onder meer in op zijn religieuze buren (Crystal Mountain), het zorgeloze leven van honden en katten (het relatief toegankelijke Sacred Serenity met een mooie, cleane passage) en cameras en criminaliteit (1,000 Eyes). Het artwork, dat n van die ogen bevat, is eerder dit jaar verkocht voor iets meer dan tienduizend dollar. De tour verliep minder succesvol en de laatste tien dagen ervan zagen de heren elkaar nauwelijks, omdat Chuck had aangegeven Death te willen beindigen.
Hoewel Zero Tolerance en Crystal Mountain vaak als favoriete nummers genoemd worden, is elke track op Symbolic (hoewel de afsluiter wat minder overtuigt) het beluisteren meer dan waard. Luister eens naar de gave riffs en leads in het titelnummer, Empty Words en Without Judgement bijvoorbeeld. De composities vergen wellicht wat meer luisterbeurten om in te zinken dan die op eerdere platen staan. Dat komt met name door het technischere en melodieuzere aspect. Wie het geduld kan opbrengen en meerdere keren naar Symbolic luistert, ontdekt n van de beste metalalbums die ooit gemaakt zijn. Ook vijfentwintig jaar na de releasedatum en negentien jaar na het overlijden van Chuck staat Symbolic als een huis en leeft de nalatenschap op intrigerende wijze voort.
Tracklist:
1. Symbolic
2. Zero Tolerance
3. Empty Words
4. Sacred Serenity
5. 1,000 Eyes
6. Without Judgement
7. Crystal Mountain
8. Misanthrope
9. Perennial Quest
